Ελληνικά
Γράφει η Εύη Μαυρογιάννη, Φοιτήτρια Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών Παντείου Πανεπιστημίου
Στις 13 Νοεμβρίου 2015 τα βλέμματα όλου του κόσμου στράφηκαν στην καρδιά της Γαλλικής πρωτεύουσας όταν πραγματοποιήθηκε πολλαπλό τρομοκρατικό χτύπημα με τεράστιο απολογισμό θυμάτων. Το Ισλαμικό Κράτος ανέλαβε την ευθύνη των επιθέσεων υπενθυμίζοντας στον Δυτικό Κόσμο την παρουσία του, όχι μόνο ως περιφερειακή απειλή, αλλά και ως παγκόσμια τρομοκρατική εξτρεμιστική οργάνωση ικανή να καταστρέψει οποιονδήποτε στραφεί εναντίον της.
Στον απόηχο των τρομοκρατικών επιθέσεων και με τους Σύριους πρόσφυγες να φτάνουν τα 4 εκατομμύρια, πολιτικοί παράγοντες και ηγέτες της Ακροδεξιάς, έσπευσαν να αξιοποιήσουν το συναίσθημα του φόβου. Η Μαρίν Λεπέν του Γαλλικού Εθνικού Μετώπου και ο Ούγγρος Πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν έστειλαν μηνύματα μίσους προς τους πρόσφυγες της Συρίας, του Ιράκ και άλλων κρατών την ίδια στιγμή που ο Υπουργός Ευρωπαϊκών Σχέσεων της Πολωνίας και ο Πρωθυπουργός της Σλοβακίας συνέδεαν τις τρομοκρατικές επιθέσεις με το φαινόμενο της προσφυγικής κρίσης. Περίπου 30 κυβερνήσεις, μεταξύ των οποίων και οι ΗΠΑ ,δήλωσαν πως από εδώ και στο εξής δεν θα δεχτούν καθόλου Σύριους πρόσφυγες στις πολιτείες τους.
Το επιχείρημα, ωστόσο, πως για τα τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ευρώπη ευθύνεται η προσφυγική κρίση είναι το λιγότερο αδύναμο. Η μεταχείριση των κυνηγημένων προσφύγων ως δυνητικών τρομοκρατών καθώς και το κλείσιμο των συνόρων δεν πρόκειται να φέρει λύσεις στο θέμα της τρομοκρατίας αφού αποτελεί ακριβώς την αντίδραση στην οποία αποβλέπουν οι εξτρεμιστές τρομοκράτες.
Στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειονότητα των προσφύγων που καταφεύγουν στην Δυτική Ευρώπη αναζητούν ασφαλές καταφύγιο προσπαθώντας να ξεφύγουν από την ίδια εξτρεμιστική βία που συγκλόνισε τη Γαλλία. Οι μισοί από τα 23 εκατομμύρια του πληθυσμού της Συρίας έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, με τέσσερα εκατομμύρια να έχουν γίνει πρόσφυγες σε άλλες χώρες. Περίπου 2,6 εκατομμύρια Ιρακινοί έχουν εκτοπιστεί από επιθέσεις του Ισλαμικού Κράτους κατά το τελευταίο έτος και ζουν σε σκηνές ή ερειπωμένα κτίρια. Επιπρόσθετα, περίπου 1,5 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί στο Νότιο Σουδάν όταν ξανάρχισε εκεί ο πόλεμος το 2013.
Παντού κράτη καταρρέουν, αποδυναμώνονται ή δέχονται επίθεση. Σε πολλά από αυτά, ακραίες Ισλαμιστικές δυνάμεις βρίσκονται σε άνοδο, χρησιμοποιώντας τον τρόμο κατά αμάχων για να προκαλέσουν μαζική φυγή. Κοινό χαρακτηριστικό των πολέμων σήμερα είναι ότι κανένας δεν παρουσιάζει κάποιο σημάδι λήξης, ώστε οι άνθρωποι να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Οι περισσότεροι πρόσφυγες της Συρίας οι οποίοι κατέφυγαν στην Τουρκία, το Λίβανο και την Ιορδανία, πίστευαν ότι ο πόλεμος στην Συρία θα τελειώσει σύντομα. Μόνο τα τελευταία δύο χρόνια έχουν συνειδητοποιήσει πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί σύντομα και πως πρέπει να αναζητήσουν μόνιμη στέγη αλλού.
Τέτοιοι πόλεμοι διεξάγονται αυτή τη στιγμή στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία, την νοτιο-ανατολική Τουρκία, την Υεμένη, τη Λιβύη, τη Σομαλία, το Σουδάν και την Νιγηρία κι όμως η Δυτική Ευρώπη αδιαφορεί. Πριν το σοκ των επιθέσεων στο Παρίσι η μόνη φορά που οι Ευρωπαίοι ταρακουνήθηκαν πραγματικά ήταν με τις εικόνες του πνιγμένου μικρού Αιλάν Κούρντι που ξεβράστηκε σε μια παραλία της Τουρκίας ενώ ,παράλληλα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, πρόσφυγες πολέμου και οικονομικοί μετανάστες πέθαιναν από την πείνα και τις κακουχίες. Η Ευρώπη μέσα σε όλα αυτά φαίνεται απροετοίμαστη, αναποφάσιστη, διχασμένη πολιτικά και γηραιά στα αντανακλαστικά της.
Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι: Τι πρέπει πραγματικά να γίνει για να σταματήσουν αυτά τα δεινά;
Ίσως, αρχικά, θα πρέπει να τα αποτρέψουμε από το να γίνουν χειρότερα, έχοντας κατά νου πως πέντε από τους σημερινούς πολέμους έχουν ξεκινήσει μετά το 2011.Η παρούσα κρίση προσφύγων στην Ευρώπη δείχνει ότι η σύγκρουση στη Συρία έχει πραγματικό αντίκτυπο στην ήπειρο για πρώτη φορά. Μια ολόκληρη κοινωνία έχει καταστραφεί και η ΕΕ έχει κάνει πολύ λίγα για να το σταματήσει.
Η μέθοδος των αντιποίνων, πάντως, λόγω της οργής για την βιαιότητα των επιθέσεων δεν είναι σίγουρο ότι θα βοηθήσει την κατάσταση. Η αλήθεια είναι πως υπό τέτοιες συνθήκες τίποτα δεν είναι σίγουρο. Τίποτα εκτός από την δύναμη των απλών ανθρώπων. Είναι εκείνη που χαρακτηρίζει τον μέσο πολίτη που θα δώσει τροφή, νερό, ρούχα και φάρμακα σε αυτούς που το έχουν πραγματικά ανάγκη. Η δύναμη που έδειξαν οι άνθρωποι του Ελληνικού και Ιταλικού Λιμενικού καθώς, επίσης, και του Πολεμικού Ναυτικού. Αυτή είναι η εικόνα από την οποία οι κυβερνήσεις θα πρέπει να εμπνευστούν, λαμβάνοντας παράλληλα υπόψη τις έλλογες εγχώριες και διεθνείς ανησυχίες για ασφάλεια.
Είναι βέβαιο πως η προσφυγική κρίση δεν θα σταματήσει μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να ασχοληθεί με τους ανθρώπους που προσπαθούν να ξεφύγουν από την εμπόλεμη ζώνη και θα πρέπει να το κάνει σύμφωνα με τις αξίες και τις αρχές της. Πρέπει να ξεκινήσει, μαζί με τις υπόλοιπες Μεγάλες Δυνάμεις, τις προσπάθειες για την εξεύρεση λύσης στη Συρία, ίσως στο επίπεδο του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Μέχρι τότε όμως ο πόλεμος συνεχίζεται, το ίδιο και η μαζική φυγή ανθρώπων…
Διαβάστε περισσότερα: