Ελληνικά
Γράφει ο Ειδικός Συνεργάτης
Όταν ξεκίναγε η περιβόητη «Αραβική Άνοιξη» πριν περίπου πέντε χρόνια, κανείς δεν φανταζόταν το σημείο στο οποίο θα καταλήγαμε σήμερα. Πράγματι, ανεξαρτήτως του πόσο πολύ ή λίγο ήταν κάποιο πρόσωπο ευεπίφορο και ευάλωτο στην προπαγάνδα των Δυτικών Μέσων Ενημέρωσης, σίγουρα ένιωσε ένα αίσθημα δικαιοσύνης βλέποντας επί παραδείγματι την πτώση του καθεστώτος Καντάφι, ενός ανθρώπου, όχι ιδιαίτερα αγαπητού για πολλούς λόγους (άσχετα αν όλοι έσπευδαν να χαριεντιστούν μαζί του για την απόκτηση επενδυτικών συμβολαίων πολλών δις, ακόμη και κάποιων δικών μας που πρωτοστάτησαν στην ανατροπή του τελικά).
Ομοίως, κανείς στα αρχικά στάδια της συριακής εξέγερσης δεν βρέθηκε φιλικά διακείμενος προς το καθεστώς Άσαντ. Όντως, οι εξελίξεις στην Συρία θεωρήθηκαν φυσιολογική εξέλιξη δεκαετιών καταπιεστικής πολιτικής στο εσωτερικό αυτής της χώρας, συνεπικουρούντος του φυλετικο-θρησκευτικού χαρακτήρα του καθεστώτος, το οποίο φαινομενικά (και θα εξηγήσω στην συνέχεια την σκοπιμότητα του όρου αυτού), βασιζόταν σε ισχνά φυλετικά ερείσματα , της τάξης του 8-9% επί του συνολικού συριακού πληθυσμού.
Όλοι λοιπόν τότε, θεωρήσαμε ότι ήρθε επιτέλους η ώρα για τον μετασχηματισμό των αραβικών κρατών, αν όχι σε σύγχρονα κράτη με άψογα «δυτικού» τύπου πολιτεύματα, τουλάχιστον σε κράτη, μουσουλμανικά μεν, αλλά με αρκούντως δημοκρατικά πολιτεύματα, τα οποία θα κατάφερναν να εξασφαλίζουν επαρκή ελευθερία και ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης στους γηγενείς πληθυσμούς τους, περίπου πάνω κάτω στα πρότυπα του Πακιστάν, της Αλγερίας, του Μαρόκου, του μετα-Σανταμικού Ιράκ κλπ. Ακόμη και όσοι είχαμε αντιληφθεί την «σκηνοθεσία» που μόλις προχθές παραδέχθηκε ο πρώην Βρετανός Πρωθυπουργός Τόνυ Μπλερ, περί ανύπαρκτων όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ [1]. Πόσω μάλλον που, διατελούντες πάντοτε καλόπιστοι, πιστέψαμε ότι και η πολυσχιδής ανάμειξη της Δύσης (ακόμη και με την μορφή στρατιωτικής επέμβασης στην περίπτωση της Λιβύης) αυτό είχε σαν σκοπό.
Φευ, διεψεύσθημεν οικτρώς…
Ζήσαμε και ζούμε την απόλυτη καταστροφή μιας ολόκληρης περιοχής του πλανήτη με πολλά εκατομμύρια πληθυσμού, την ταπείνωση, τον εξευτελισμό, την καταστροφή του βιοτικού επιπέδου, ακόμη και τον εξανδραποδισμό (στην περίπτωση των κατεχομένων από το ISIS/DAESH περιοχών) των εντόπιων πληθυσμών, οι οποίοι ξαφνικά από εκεί που ζούσαν στοιχειωδώς αξιοπρεπώς , έστω και υπό δικτατορικά καθεστώτα, βρέθηκαν στο απόλυτο μηδέν… Μιας περιοχής που αποτέλεσε κάποτε το λίκνο του ανθρώπινου πολιτισμού, και επί πολλές χιλιετίες επίκεντρο αυτού ακριβώς του πολιτισμού, η οποία με τον πλούτο της «έθρεψε» την υπόλοιπη ανθρωπότητα.
Ποια θα ήταν η τύχη της Ρώμης χωρίς τα αιγυπτιακά φορτία σίτου, τα οποία με μόχθο και ιδρώτα οι αιγύπτιοι χωρικοί καλλιεργούσαν, και τα οποία μοιράζονταν από τους αυτοκράτορες απλόχερα και εντελώς δωρεάν στον ρωμαϊκό όχλο (στην plebs, εξ ού και η «πλέμπα»);
Και αν στην Αίγυπτο έσωσαν την κατάσταση το αίσθημα «esprit de corps» [2] του αιγυπτιακού στρατού (του μοναδικού μεσανατολικού στρατού που αντιστάθηκε και πολέμησε «στα ίσα» την βρετανική αυτοκρατορία, στο Tel el Kebir το 1882) [3], και η οξύνοια και οξυδέρκεια των ισραηλινών, που βλέποντας να χάνουν τον μόνο σύμμαχο που είχαν στην Μ Ανατολή, έσπευσαν ενθέρμως να υποστηρίξουν την ενέργεια, κυρίως ενθαρρύνοντας τον στρατηγό Ελ Σίσι και αντιστοίχως αποθαρρύνοντας τον αμερικανικό παράγοντα από οποιαδήποτε κίνηση αντίθεσης στις εσωτερικές αιγυπτιακές εξελίξεις, οδηγώντας κατ’ αυτό τον τρόπο στην σταθεροποίηση της κατάστασης, μη επιτρέποντας να παραδοθεί μια μεγάλη σημαντική χώρα στα χέρια μιας αμφιλεγόμενης κυβέρνησης ακραίων ισλαμιστών.
Εκεί όμως που όλοι οι νουνεχείς παρατηρητές χάσαμε πάσαν ιδέα για τα τεκταινόμενα, ήταν στην περίπτωση της Συρίας. Εκεί έχουμε γίνει μάρτυρες καταστάσεων ακραίου καιροσκοπισμού. Πραγματικά, η Συρία μετετράπη σε ένα απέραντο πεδίο μάχης (γι’ αυτό και η επιλογή του συγκεκριμένου τίτλου για την παρούσα ανάλυση, εμπνευσμένου και από σειρά ηλεκτρονικών παιχνιδιών της κατηγορίας του «shoot them up»). Στην Συρία, μια πληθώρα διεθνών δρώντων (ΗΠΑ, Τουρκία, Κατάρ, Σ. Αραβία και σίγουρα ευρωπαϊκών χωρών), οργάνωσαν και κατεύθυναν μια χαρακτηριστική επιχείρηση υπονόμευσης της εσωτερικής συνοχής ενός κυρίαρχου κράτους, με διεθνώς αναγνωρισμένη κρατική υπόσταση, κυβέρνηση, σύνορα, επικράτεια, υποδαυλίζοντας φυλετικά και θρησκευτικά μίση, και εν τέλει εκπαιδεύοντας, εξοπλίζοντας και εξαπολύοντας μια πληθώρα παραστρατιωτικών δυνάμεων, οι οποίες κατά δυστυχή συγκυρία για τον συριακό λαό, αποδείχθηκαν εντελώς ανίκανες για την κύρια αποστολή τους, που ήταν η ανατροπή του Άσαντ, ικανότατες όμως για την καταστροφή του κοινωνικού ιστού της συριακής κοινωνίας. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το συριακό καθεστώς, πραγματικά κατά την πάροδο των ετών είχε μετέλθει σε μεγάλο βαθμό ενεργειών άκρως προκλητικών, καιροσκοπικών και αποσταθεροποιητικών για την ευρύτερη περιοχή.
Κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει την συριακή ανάμιξη στον Λίβανο, όπου με το πρόσχημα της παροχής βοήθειας κατά την ισραηλινή εισβολή του 1982,
ουσιαστικά προχώρησε στην στρατιωτική κατοχή μεγάλου τμήματος της λιβανικής επικράτειας, με απώτερο σκοπό την οριστική προσάρτηση του λιβανικού κράτους στην αντίστοιχη συριακή. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονταν και καθαρά τρομοκρατικές ενέργειες όπως η δολοφονία Χαρίρι, μια άκριτη και άκαιρη ενέργεια, η οποία αποξένωσε ακόμη περισσότερο την λιβανική κοινωνία από τον συριακό παράγοντα, δεδομένης της δημοφιλίας του εν λόγω πολιτικού ηγέτη, ο οποίος εξέφραζε και την θέληση της λιβανικής κοινωνίας για ανεξαρτησία και διατήρηση του Λιβάνου ως ανεξάρτητου κράτους.
Ούτε την άκριτη υποστήριξη της Χεζμπολάχ, και μάλιστα με όπλα τα οποία ήταν αρκούντως προηγμένα τεχνολογικά (Α/Τ πύραυλοι, κατά σκαφών επιφανείας καθώς και πάσης φύσεως λοιπού οπλισμού), ενέργεια κατάφωρα εχθρική έναντι του κράτους του Ισραήλ, αδικαιολόγητη εν πολλοίς, αφού θα έπρεπε η ιθύνουσα τάξη της Δαμασκού να επιδίωκε την ειρηνική συνύπαρξη με το Ισραήλ, και όχι την υποδαύλιση της ακραία εξτρεμιστικής Χεζμπολάχ.
Αν μη τι άλλο, γιατί ήξεραν ότι το Ισραήλ δεν είναι τυχαίος παίκτης στην περιοχή, ούτε συγχωρεί και ξεχνάει εύκολα… Από την στιγμή που το Ισραήλ είχε αποχωρήσει από τον Ν Λίβανο, δεν υπήρχε κανείς απολύτως λόγος για να το προκαλέσουν.
Άπαντα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την απροκάλυπτη συνεργασία με το Ιράν, και τους συνακόλουθους φόβους για ιρανική στρατιωτική παρουσία στην Μεσόγειο, καθώς και για σύμπλευση των τριών αδελφών σιϊτικών κυβερνήσεων Τεχεράνης, Ιράκ (Μαλικί), Δαμασκού, δικαιολογούσαν την επιχείρηση από πλευράς της αντίπαλης πλευράς (ΗΠΑ, Ευρωπαίοι, Τουρκία, σουνίτες του κόλπου) μιας απομείωσης της ισχύος του συριακού καθεστώτος. Αλλά μέχρις ενός ορίου…
Το να βυθίσεις μια χώρα σαν την Συρία σε έναν σχεδόν 5ετή εμφύλιο πόλεμο, πολύ περισσότερο από την στιγμή που εμφανίστηκαν αλλόκοτα και εξωφρενικά φαινόμενα σαν το DAESH, πάει πολύ, πάρα πολύ. Πράγματι, η σπουδαιότερη πτυχή των όσων διαδραματίζονται αυτή τη στιγμή στη Συρία, είναι η πλήρης αποσάθρωση της κοινωνίας. Πληθυσμοί, οι οποίοι είχαν συμβιώσει επί αιώνες αρμονικά, όχι μόνο μουσουλμάνοι με μουσουλμάνους, αλλά και χριστιανοί όλων των δογμάτων [4], βρέθηκαν εγκλωβισμένοι σε ένα λουτρό αίματος χωρίς προηγούμενο. Γιατί, δυστυχώς για την Συρία και τον λαό της, το μίσος αυτών που ξεκίνησαν όλη αυτή την ιστορία ήταν τέτοιο, που ακόμη και εις βάρος των συμφερόντων τους, συντήρησαν μια εξωφρενική από πάσης απόψεως στρατιωτική επιχείρηση, η οποία έπρεπε να είχε λήξει εντός 1 ή 2 χρόνων, όταν διαπίστωσαν ότι τελικά ο συριακός στρατός ήταν μακράν πιο αποτελεσματικός απ ‘ ότι υπολόγιζαν. Και φυσικά, έρχομαι εδώ να αποσαφηνίσω την χρήση του όρου «φαινομενικά» που ανέφερα παραπάνω, απ’ ότι αποδείχθηκε, και η πλειοψηφία του σουνιτικού πληθυσμού, μάλλον φιλικά προσκείμενη ήταν προς το καθεστώς Άσαντ, γιατί όταν οι σουνίτες αποτελούν το 70% του πληθυσμού σε μια χώρα 22 εκ κατοίκων (δηλ ≈ 15,5 εκατομμύρια), εάν πραγματικά δεν ήθελαν τον Άσαντ και εξεγειρόντουσαν, δεν τον έσωζε τίποτα. Η παράταση της ένοπλης αυτής σύρραξης οδήγησε τελικά σε ανείπωτη ανθρωπιστική καταστροφή, δεδομένης δε πλέον της Ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης, σε τέτοιου μεγέθους «βατερλώ» των γεωπολιτικών τους επιδιώξεων, ώστε ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να το αντιληφθούν ακόμη.
Η Συρία δεν άξιζε μια τέτοια τύχη. Από τα ελληνιστικά χρόνια στα βυζαντινά και κατόπιν στα ρωμαϊκά ήταν μια πλούσια χώρα, με σημαντικό πολιτισμό. Εκεί η Αντιόχεια (σημερινό Ιskenderun), πρωτεύουσα κατ’ ουσίαν του Σελευκιδικού κράτους (πόλη για την οποία ο Κεμάλ ζήτησε και πέτυχε εξ αρχής να υπαχθεί σε ιδιαίτερο καθεστώς, κατά τον καθορισμό των συνόρων μεταξύ Τουρκίας και της υπό γαλλική εντολή (mandate) Συρίας) [5], εκεί η Παλμύρα, μεγάλο κέντρο εμπορίου, με τον εξελληνισμένο-εκλατινισμένο πληθυσμό της, η Έδεσσα (Homs), απ’ όπου οι χριστιανοί φυγάδευσαν το Ιερό Μανδήλιο, το Χαλέπι, σημαντικότατο εμπορικό και διοικητικό κέντρο των Αράβων, μήλο της Έριδος μεταξύ αυτών και των Βυζαντινών. Ήδη από την Καινή Διαθήκη γνωρίζουμε ότι στους χρόνους του Χριστού η Δαμασκός ήταν μια σημαντική εμπορική πόλη, με την δεύτερη χριστιανική κοινότητα σε μέγεθος μετά την Ιερουσαλήμ, αφού ο Παύλος, όντας ακόμη διώκτης των χριστιανών εκεί εστάλη από το Ιερατείο, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο την σημασία της.
Η πρωτεύουσα Δαμασκός αποτέλεσε πρωτεύουσα σημαντικού χαλιφάτου, ακόμη δε και αυτού του ίδιου του περιβόητου Σαλαδίνου. Γι’ αυτό ήταν ο τελικός αντικειμενικός σκοπός της εκστρατείας του Allenby το 1918, αλλά θεωρήθηκε και στα βραχύβια όνειρα περί ενός ενιαίου Αραβικού κράτους, ως η φυσιολογική του πρωτεύουσα.
Ακόμη και σήμερα, μεγάλο τμήμα του προσφυγικού κύματος αποτελείται από μορφωμένους και καταρτισμένους επιστήμονες, οι οποίοι έγιναν ανάρπαστοι από τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης, και ειδικά στην Γερμανία. Γι’ αυτό και η καθαρά «καιροσκοπική» ανοικτή πρόσκληση της Άνγκελα Μέρκελ, αφού ως γνωστόν η Γερμανία «διψάει» για εξειδικευμένους επιστήμονες [6].
Ο Ρώσος δεν έκανε τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από το να εκμεταλλευθεί την αβελτηρία των αντιπάλων του Άσαντ, και τον φόβο που γεννά η όλη εξέλιξη της κατάστασης, σε πολλούς από τους γείτονες της Συρίας. Οι συνεχείς επισκέψεις Λίμπερμαν, όλα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και η τελευταία επίσκεψη Νετανιάχου, έπρεπε να είχαν προϊδεάσει σχετικά με τις εξελίξεις. Προσωπικά πιστεύω ότι και η λιβανική ιθύνουσα τάξη, ίσως ακόμη και η ιορδανική ή η αιγυπτιακή, είχαν αρχίσει να ανησυχούν με τα τεκταινόμενα. Μια επί τόσο χρονικό διάστημα παρατεινόμενη αστάθεια, σε μια εκρηκτική περιοχή μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις… Ήδη τέτοιες βρίσκονται σε εξέλιξη πχ στην περιοχή του Σινά, στην Υεμένη ή αρχίζουν να εκδηλώνονται στην Ιερουσαλήμ με τα περιστατικά μαχαιρώματος πολιτών.
Δυστυχώς, αυτό είναι μια παράμετρος, που όπως στο Βιετνάμ, η μεγάλη υπερ-Ατλαντική δημοκρατία δεν μπόρεσε να το αντιληφθεί [7]. Ναι, στην Υεμένη οι ΗΠΑ εξυπηρετήθηκαν, με την ευκαιρία που τους δόθηκε για την δημιουργία αεροναυτικής βάσης στο νησί Sokotra [8]. Ειδικά σε μια στιγμή που χάρη στα κινεζικά επενδυτικά κεφάλαια κινδυνεύει, κατά πρωτάκουστο τρόπο, η στρατιωτική τους παρουσία στο Djibouti [9].
Φυσικά υπάρχει και η παράμετρος των αγωγών. Η οποία τα εξηγεί όλα τέλεια. Ακόμη και την στενοκέφαλη επιμονή των Δυτικών στην ανατροπή Άσαντ. Δείτε την παρακάτω φωτογραφία:
Πηγή: http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=64277684
Όμως η Συρία δεν είναι η απομακρυσμένη και απομονωμένη Sokotra. Η Συρία είναι στην «μέση» της Μέσης Ανατολής. Στην Συρία, η ρωσική στρατιωτική παρουσία ανάγεται σε πολλές δεκαετίες πίσω. Στην Συρία πρόλαβε η Ρωσία και έφτιαξε βάση. Και αν πιστέψουμε την πληθώρα γεω-στρατηγικών αναλύσεων που εξηγούν την μεγάλη σημασία της Συρίας, αυτή η σημασία είναι ίδια για όλους… Και για τον Ρώσο. Γιατί να μην σπεύσει; [10] Ειδικά από την στιγμή που ο «Δυτικός» εμφανίζεται να αποτυγχάνει στον έλεγχο της κατάστασης που αυτός δημιούργησε.
Τα πράγματα δεν είναι καλά για τους Δυτικούς. Έχασαν τον έλεγχο. Η καθαρή πραγματικότητα είναι ότι ακόμη και όταν το ISIS έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο, ακόμη και τότε δεν το χτύπησαν. Απόδειξη αυτού του γεγονότος είναι ότι μόλις δραστηριοποιήθηκαν οι Ρώσοι [11], τότε μόνο και η Συμμαχία των υπολοίπων προχώρησε σε ουσιαστικά πλήγματα. Oι καημένοι οι Δυτικοί είναι και άτυχοι. Πάνω που προσπάθησαν να αποδομήσουν επικοινωνιακά την ρωσική στρατιωτική επιχείρηση μέσω των φερεφώνων τους, επικαλούμενοι δήθεν απώλειες αμάχων από τις ρωσικές προσβολές, συνέβη το περιστατικό με το νοσοκομείο των Medecins sans Frontiers στο Kunduz…
Το πραγματικό όμως διακύβευμα είναι άλλο, και έχει παγκόσμιες διαστάσεις. Η Αραβική Άνοιξη εξ αρχής είχε βασική επιδίωξη τον εξοβελισμό Ρώσων και Κινέζων από το τόξο της Μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής (ΜΕΝΑ Region). Όποια χώρα της περιοχής λοξοκοιτούσε έστω, κυρίως προς την πλευρά των κινεζικών κεφαλαίων, υφίστατο το αμερικανο-ευρωπαϊκό μένος. Αυτό όμως δεν είναι υγιής ανταγωνισμός. Και πολύ περισσότερο αποτελεί πολύ επικίνδυνη μεθοδεύση… Γιατί εάν εσύ πιέζεις τον Κινέζο στα Νησιά Spratley, και ο κινέζος δεν «το ‘χει» σε τίποτα να σου δημιουργήσει αντιπερισπασμό στην Συρία. Πόσο δε μάλλον, που έχει και «ανοικτούς» λογαριασμούς με τον Τούρκο, για την υποστήριξη στους Ουϊγούρους. Η δε βασιλική υποδοχή του Xi Jinping στο Λονδίνο, και οι επακόλουθες συμφωνίες ύψους 50 δις ευρώ μεταξύ Βρετανίας- Κίνας, σημαίνει ότι σε μια ενδεχόμενη αναμέτρηση, μπορεί να βρεθείς απελπιστικά μόνος… Μπορεί η Τριμερής να μην λειτουργήσει, τουλάχιστον ως προς το Διατλαντικό σκέλος… Ειδικά σε εποχές οικονομικής κρίσης (για να μην πω κατάρρευσης…)
Η κατακλείδα είναι απλή. Ήρθε η ώρα στην Συρία «να τα βρούνε»… Καλύτερος ένας μέτριος συμβιβασμός παρά μια οδυνηρή γεωπολιτική ήττα. Και μια ήττα των ΗΠΑ είναι κάτι που απευχόμαστε όλοι. Γιατί κακά τα ψέματα, θα προκύψουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις… Καλώς ή κακώς ο Κόσμος απήλαυσε χάρις στην Pax Americana μια περίοδο Ειρήνης και ηρεμίας που επέτρεψε μια άνευ προηγούμενου επιστημονική πρόοδο και κοινωνική ευημερία (έστω με τις παρενέργειες του καταναλωτισμού). Μια ενδεχόμενη «αναποδιά» που θα οδηγήσει την Αμερική πίσω στον απομονωτισμό της, δεν είναι απαραίτητα ότι καλύτερο.
Διάβασα αυτές τις μέρες ότι δεν θα καταστεί δυνατό να ξαναδημιουργηθεί στην Συρία μια κρατική οντότητα, και ότι το καλύτερο που μπορεί να επιδιωχθεί είναι η δημιουργία ζωνών αυξημένης ασφάλειας όπου θα μπορούν οι ντόπιοι πληθυσμοί να επιζούν. Δηλαδή διαιώνιση (όπως το καταλαβαίνω εγώ προσωπικά) μιας κατάστασης ανάλογης του λιβανικού εμφυλίου… Για όσους θυμόμαστε τον λιβανικό εμφύλιο, και τα όσα τραγικά/ τραγελαφικά συνέβαιναν, αυτό το σενάριο είναι εφιάλτης. Πρέπει να πολεμηθεί πάση θυσία… Ο συριακός εδαφικός χώρος είναι πολύ σημαντικός για να αφεθεί σε μια τόσο «μεσοβέζικη» κατάσταση. Μια δίκαιη λύση είναι το τελικό ζητούμενο. Μια λύση που θα επιτρέψει την ύπαρξη σαφώς καθορισμένων κρατικών μορφωμάτων (ίσως και ενός ενιαίου ομοσπονδιακού κράτους), προστατευμένων μέσω καταλλήλων διεθνών συμφωνιών από «αρπακτικούς» γείτονες (ώστε να αποφευχθεί η εκ νέου στρατιωτικοποίηση), μέσα στα οποία θα μπορούν οι πληθυσμοί να ξανακτίσουν τις ζωές τους και να ξαναδημιουργήσουν ένα πολιτισμικό περιβάλλον αντάξιο της μακραίωνης ιστορίας τους. Όλοι μας, όλοι οι λαοί και τα κράτη της Εγγύς Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου χρειαζόμαστε μια ειρηνική, δημιουργική και παραγωγική Συρία. Όλοι έχουμε να κερδίσουμε από μια τέτοια εξέλιξη… Και είναι κάτι που το χρωστάμε… στον Aylan Kurdi… Και στο άλλο εκείνο παιδάκι που τραυματισμένο και σοκαρισμένο είπε ««Θα σας μαρτυρήσω όλους στον Θεό… θα του τα πω όλα …»» [12]
Ακόμη κι αν δεν ειπώθηκε ποτέ πραγματικά κάτι τέτοιο… Δεν σημαίνει ότι χάνει την αξία του και δεν αντιστοιχεί στην ζοφερή πραγματικότητα
—————————————————————————————————————–
[1] <a href=»http://edition.cnn.com/2015/10/25/europe/tony-blair-iraq-war/»></a> [2] a sense of unity and of common interests and responsibilities, as developed among a group of persons closely associated in a task, cause, enterprise, etc.Πηγή: <a href=»http://dictionary.reference.com/browse/esprit-de-corps»></a>
[3] Μάχη μεταξύ βρετανικών αποικιακών δυνάμεων και αιγυπτιακών στρατευμάτων που είχαν επαναστατήσει απέναντι στην ουσιαστικά «απαλλοτρίωση» της Διώρυγας του Σουέζ από τις Βρετανία και Γαλλία, εκμεταλλευόμενες την πτώχευση της αιγυπτιακής κυβέρνησης, η οποία είχε ενεχυριάσει τις μετοχές της Διώρυγας, αλλά και της αδύναμης στάσης του τότε χεδίβη (κυβερνήτη), ο οπ[οίος αποδέχθηκε τις ενέργειες των δυτικών. Τα στασιάσαντα αιγυπτιακά στρατεύματα αντιστάθηκαν αποφασιστικά υπό την εμπνευσμένη ηγεσία του Συνταγματάρχη Ahmed Urabi, μιας ευγενούς ηγετικής μορφής , έναντι των αντίστοιχων βρετανικών. Αν και ηττήθηκαν, ουσιαστικά ενεγράφησαν ιστορικές υποθήκες οι οποίες οδήγησαν 70 χρόνια μετά στην εκδίωξη των βρετανών αποικιοκρατών από το αιγυπτιακό έδαφος. [4] Ο μέγας ορθόδοξος υμνογράφος, Ιωάννης ο Δαμασκηνός, με την τεράστια προσφορά του στην ορθόδοξη υμνολογία, και παράλληλα στην ελληνική λογοτεχνία, αφού οι απίστευτου λογοτεχνικού κάλλους ύμνοι του συντέθηκαν στην ελληνική γλώσσα, ήταν συριακής καταγωγής. Πράγματι, ο πατέρας του Σέργιος, αν και χριστιανός ορθόδοξος, ήταν έμπιστος των αράβων χαλιφών της Δαμασκού, οι οποίοι τον εμπιστευόντουσαν σε τέτοιο βαθμό που του είχαν αναθέσει καθήκοντα Υπουργού των Οικονομικών καθώς και Διοικητή της πόλεως της Δαμασκού. Έχουμε δηλαδή ένα παράδειγμα θρησκευτικής ανεκτικότητας, σπάνιο για τον υπόλοιπο μουσουλμανικό κόσμο. [5] Μετά την οικτρή ήττα των γαλλικών στρατευμάτων στην περιοχή της Κιλικίας και τον ακόλουθο καθορισμό των συνόρων, η Τουρκία πέτυχε η τύχη της Αντιόχειας να αποφασισθεί με δημοψήφισμα το οποίο τελικά διενεργήθηκε το 1939. Κατά το δημοψήφισμα αυτό, εννοείται πως το κεμαλικό καθεστώς μετήλθε κάθε μέθοδο αλλοίωσης του αποτελέσματος, με τελικό αποτέλεσμα την ενσωμάτωση της Αντιόχειας και της γύρω περιοχής ως Hatay.Πηγή: https://en.wikipedia.org/wiki/%C4%B0skenderun#Republic_of_Hatay [6] Πολλοί σύριοι πρόσφυγες αυτής της κατηγορίας εμφανιζόντουσαν στο ελληνικό έδαφος «με το διαβατήριο στο τσεπάκι» και το «smartphone στο χέρι», ουσιαστικά έτοιμοι για άμεση αναχώρηση στην Γερμανία, ξέχωρα από το «κοπάδι» των υπολοίπων προσφύγων (δηλώσεις κατά την παρέμβαση του κ Βασίλη Παπαδόπουλου, τότε Γενικού Γραμματέα Πληθυσμού και Κοινωνικής Συνοχής στο Υπουργείο Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, οι οποίες έγιναν κατά την διάρκεια ημερίδας που είχε οργανωθεί από το Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων, στις 16 Ιουνίου 2015, http://www.idis.gr/wp-content/uploads/Agenda-12.6.15_gr-with-cover.pdf). [7] http://www.globalresearch.ca/us-imperial-strategy-in-disarray-russias-intervention-has-potential-global-implications/5484191 [8] http://www.globalresearch.ca/yemen-and-the-militarization-of-strategic-waterways/17460 [9] http://thediplomat.com/2015/08/will-china-take-over-us-military-facility-in-djibouti/
http://www.aljazeera.com/news/africa/2015/05/150509084913175.html
[10] http://www.dailymail.co.uk/news/article-3287566/Al-Qaeda-s-leader-Syria-Sheikh-Abu-Sulaiman-Al-Masri-killed-Aleppo.html?ito=social-facebook [11] http://www.defence-point.gr/news/?p=139886 [12]http://www.aegeanews.gr/default.asp?id=27&lg_id=1&Records=Details&_id=403295
|
.
————————————————————————————————————–
http://www.agioritikovima.gr/diethni/item/69827
http://www.amna.gr/article-featured.php?id=93249