Ελληνικά
Γράφει ο Πέτρος Γκάτζιος, Αναλυτής ΚΕΔΙΣΑ
Αρκετές βδομάδες τώρα, η Τουρκία στήνει ένα πόλεμο νεύρων προσπαθώντας να «παγιδεύσει» την Ελλάδα σε αντίδραση που θα μπορούσε να εμπεριέχει στρατιωτική εμπλοκή για την επιβολή των όρων της σε διάλογο. Και παρόλο που η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας και το αναφαίρετο δικαίωμα άσκησης αυτών, στην πράξη υπάρχει αναποφασιστικότητα, ατολμία και ασυνέπεια.
Τι εννοώ: η Γερμανία, κατά κύριο λόγο, αλλά και το ΝΑΤΟ, σπεύδουν να πιέσουν για την έναρξη διαλόγου, ώστε να αποφευχθεί η υιοθέτηση κυρώσεων. Στην τελευταία περίπτωση η προσπάθεια του ΓΓ ΝΑΤΟ κ. Στόλτενμπεργκ, να εξαγγείλει διάλογο Ελλάδας και Τουρκίας για τεχνικά θέματα, αποσκοπούσε να δημιουργήσει τετελεσμένο και να σφίξει περισσότερο τον κλοιό των πιέσεων γύρω από την Αθήνα. Εάν όμως το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την αιτία της έντασης είναι προτιμότερο να μην ασχοληθεί κατά την άποψή μου.
Η προεδρεύουσα του Συμβουλίου της ΕΕ Γερμανία από την άλλη, αντί να φροντίζει για τα συμφέροντα όλων των μελών της, ασχολείται με τα δικά της στενά συμφέροντα. Η γερμανική κυβέρνηση δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι η πολιτική του κατευνασμού απέναντι στην Τουρκία δυστυχώς δεν λειτουργεί.
Η χώρα μας έχει συνειδητά επιλέξει να μην απαντά στις προκλήσεις και την εμπρηστική ρητορική, διαμηνύοντας ωστόσο πως διάλογος σημαίνει πρώτα πως σταματούν οι προκλήσεις και η επιθετική συμπεριφορά. Η αρχή της ειρηνικής επίλυσης των διεθνών διαφορών είναι άλλωστε ένα από τα βασικά θεμέλια του διεθνούς συστήματος και συμπληρώνεται από την απαγόρευση χρήσης βίας ή απειλή χρήσης βίας (άρθρο 2, παρ.4 χάρτα ΟΗΕ).
Η Τουρκία πρέπει έμπρακτα να το δείξει αυτό τις επόμενες εβδομάδες για να ξεκινήσει ο διάλογος ο οποίος πρέπει να αφορά την μόνη νομική διαφορά που έχουμε, την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Χωρίς εκμετάλλευση προσφύγων, χωρίς παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, χωρίς απειλές πολέμου. Πολύ φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτε από όλα αυτά, όσο τα κράτη-μέλη της ΕΕ δεν έχουν ακόμη μία ενιαία αποφασιστική στάση. Στην διπλωματία εξάλλου δεν μετρούν οι προθέσεις αλλά τα αποτελέσματα. Η Τουρκία θα αλλάξει στάση μόνο όταν βιώσει επιπτώσεις. Η διπλωματία ωστόσο δεν έχει σταματήσει και δεν πρέπει να σταματά ποτέ. Τα εθνικά μας θέματα όμως θα αναδειχθούν μόνο όταν θεωρηθούν αναπόσπαστα τμήματα των ευρωπαϊκών συμφερόντων όπως έγινε και στον Έβρο τους προηγούμενους μήνες. Στο δια ταύτα, η εικόνα πρέπει να παρουσιαστεί στις σωστές διαστάσεις της και αυτή είναι η διαμάχη μεταξύ ενός κράτους-μέλους της Ένωσης και μιας τρίτης χώρας η οποία ενεργεί επιπλέον και ως επιτιθέμενη.
