Ελληνικά
Γράφει ο Βασίλης Κοψαχείλης, Αναλυτής ΚΕΔΙΣΑ
Οι ψευδείς καταθέσεις στο FBI του αντιστράτηγου ε.α. Michael Flynn και άλλων πρώην συνεργατών του Αμερικανού Προέδρου Donald Trump, για το υποτιθέμενο «Ρωσικό Σκάνδαλο», σίγουρα αποτελούν ζήτημα πολιτικής ηθικής και ικανότητας, όχι όμως ικανό να κλονίσει το θεσμό της Προεδρίας και τον ίδιο τον Πρόεδρο Trump. Ενδεχομένως να υπάρξουν επιπτώσεις σε άλλα πρόσωπα του στενού του οικογενειακού περιβάλλοντος, αλλά όχι στον ίδιο τον Πρόεδρο.
Αυτό που θα πρέπει να προβληματίσει εμάς, τους μη Αμερικανούς που πιστεύουμε ότι οι στενοί δεσμοί με τις ΗΠΑ είναι προς το συμφέρον μας, είναι η στρατηγική του Αμερικανού Προέδρου και το προσωπικό του στυλ στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής. Όπως επίσης και η στρατηγική των πολιτικών του αντιπάλων να θέλουν έναν Αμερικανό Πρόεδρο στιγματισμένο πολιτικά με ότι σημαίνει αυτό στα ζητήματα των διεθνών σχέσεων και επαφών.
Πρωτίστως όμως η ευθύνη βαραίνει τον ίδιο τον Αμερικανό Πρόεδρο και το ερώτημα που γεννάται είναι αν στέλνει τα σωστά μηνύματα στην περιοχή μας με τη στάση του και πως αυτά τα μηνύματα εκλαμβάνονται από τις υπόλοιπες κυβερνήσεις στο περιφερειακό περιβάλλον.
Το ζήτημα έχει τουλάχιστο δύο διαστάσεις. Η πρώτη αφορά τη στρατηγική. Η δεύτερη την «εικόνα».
Εάν όπως έχω γράψει στο παρελθόν, στόχος της Ουάσινγκτον είναι το μπέρδεμα των δυνητικών αντιπάλων και η δημιουργία εικόνας αδυναμίας της υπερδύναμης προκειμένου να καλλιεργήσει περαιτέρω τις φιλοδοξίες των αντιπάλων ώστε να εμπλακούν στη «μαύρη τρύπα» της Μεσογείου και να φθαρούν, τότε η «εικόνα» ταιριάζει με τη στρατηγική.
Το ερώτημα είναι ωστόσο, αν έχουν αντιληφθεί στην Ουάσιγκτον το μέγεθος της αναταραχής από μία τέτοια στρατηγική, δεδομένου ότι δεν σχεδιάζουν μόνο οι ΗΠΑ σε συνθήκες εργαστηρίου. Και οι άλλοι κάνουν σχεδιασμούς. Μπορεί να διαχειριστεί η υπερδύναμη προς όφελός της το απόλυτο χάος που θα δημιουργηθεί;
Θα μου πείτε ότι «παίζει» ελεγχόμενα. Παράδειγμα αποτελεί το τι έγινε με τους Κούρδους της Συρίας (PYD/YPG). Μόλις επετεύχθη ο Αντικειμενικός Σκοπός εκδίωξης του Ισλαμικού Κράτους από τη Συρία, τότε η υπερδύναμη μείωσε τον εξοπλισμό των Κούρδων και κατέβασε τον πήχη των φιλοδοξιών τους ώστε να μην διαταραχθούν εντελώς οι σχέσεις της με την Τουρκία, σημαντική χώρα και εταίρο τους, ανεξάρτητα αν σήμερα κυβερνάται από τον Recep Tayyip Erdogan.
Σε αυτή την περίπτωση όμως, η υπερδύναμη είχε τον έλεγχο της κατάστασης και έτσι κατάφερε να τη διαχειριστεί. Τι θα γίνει εκεί που δεν έχει τον έλεγχο;
Και περνάμε έτσι στο δεύτερο ζήτημα, αυτό της δημιουργίας «εικόνας» που κατά τη γνώμη μου είναι το κυριότερο στη φάση αυτή.
Σε μία περίοδο που η Ρωσία ανακάμπτει δυναμικά στη Μεσόγειο (Μέση Ανατολή και Βαλκάνια) τι μήνυμα στέλνει η συμπεριφορά του Λευκού Οίκου στα μικρά κράτη της περιοχής; Στέλνει μήνυμα αξιόπιστου παίκτη και εταίρου; Φυσικά και όχι! Προσέξτε, μιλάω για το «φαίνεστε» που επηρεάζει την κοινή γνώμη και όχι για την ουσία που συζητείται σε dark rooms. Και η Ρωσία έχει αποδείξει τα τελευταία χρόνια ότι είναι εξαιρετικά ικανή να διαχειρίζεται το θυμικό των μαζών προς όφελός της.
Γι” αυτό θα πρέπει να επανατεθούν τα όρια σε νέα βάση από την πλευρά των ΗΠΑ μεταξύ στρατηγικής και καλλιεργούμενης «εικόνας». Διότι κινδυνεύει να προκαλέσει με τον τρόπο της ανυπολόγιστη ζημιά στα ίδια τα συμφέροντά της μακροπρόθεσμα, και να αφήσει πολλούς υποστηρικτές της ξεκρέμαστους στην περιοχή. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός…
Η παρούσα ανάλυση πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα liberal.gr