Μετασεισμικές (αν)ακολουθίες

Αν το εκλογικό αποτύπωμα της τραγωδίας σημάνει το τέλος της εποχής Ερντογάν, τότε βάσιμα δύναται να υποστηριχθεί ότι υπήρξε ένα εσωτερικό πολιτικό επιγενόμενο, που ενδεχομένως να επηρεάσει και την εξωτερική πολιτική. Έως τότε, είναι τουλάχιστον πρόωρο να συσχετίζουμε τις συνέπειες του σεισμού με την άσκηση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

Παράλληλα, οι εγκάρδιοι εναγκαλισμοί και οι θερμές αναφορές σε μέλη της τουρκικής κυβέρνησης δεν συνάδουν με τη διπλωματική πρακτική την οποία τα κράτη συνηθώς ακολουθούν, δηλαδή την τήρηση ίσων αποστάσεων προς τους υποψηφίους κατά την προεκλογική περίοδο σε άλλα κράτη. Επομένως, πέραν της λογικής να εκμεταλλευτούμε τη συγκυρία του σεισμού για να βελτιώσουμε τις διμερείς μας σχέσεις δέον θα είναι αυτό να γίνεται με φειδώ, λόγω της προεκλογικής περιόδου στην οποία βρίσκεται η γειτονική χώρα. Η ζέση ορισμένων ας μην γίνει πολιτική αντηρίδα του κυβερνώντος κόμματος σε μία δύσκολη γι’ αυτό περίσταση.

Η πεποίθηση ότι οι τραγικές συνέπειες φυσικών φαινομένων δύνανται να επιλύουν πολιτικής υφής προβλήματα εδράζεται στην ιδεαλιστική αντίληψη περί της κοινής ανθρώπινης μοίρας, η συνειδητοποίηση της οποίας θα επιφέρει θετικά πολιτικά αποτελέσματα ενδοκρατικά και διακρατικά, καθώς και σε μία μεταθετικιστική θεώρηση ότι ο σεισμός -πέραν της κατάρρευσης των κτηρίων στο Χατάι- μπορεί να αποδημήσει και τις διϋποκειμενικές νοητικές κατασκευές που καθορίζουν ως ανταγωνιστικές και επηρεάζουν αρνητικά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Υπό αυτό το πρίσμα τα αντικρουόμενα -πολιτικά- συμφέροντα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας οφείλουν να επαναπροσδιοριστούν στη βάση της κοινής μας μοίρας και του όμορου γεωγραφικού χώρου. Πιο συγκεκριμένα, το αφήγημα ότι είμαστε δέσμιοι της γεωγραφίας συμπληρώνεται στην παρούσα συγκυρία με την κοινή απειλή του Εγκέλαδου. Αμφότερα τα γεωφυσικά επιχειρήματα είναι σωστά, δεν αίρουν όμως τον -πολιτικό- κίνδυνο να καταστούμε δεσμώτες του τουρκικού αναθεωρητισμού.