Ελληνικά
Γράφει ο Αλέξανδρος Μπούφεσης*
Πολλά είναι τα ερωτήματα που ταλανίζουν ειδικούς τε και μη για τον ρόλο και την θέση της Ρωσίας στα παγκόσμια δρώμενα, ειδικά εφεξής, μετά δηλαδή την κατάρριψη του βομβαρδιστικού αεροσκάφους τύπου Su-24 (στην ορολογία του ΝΑΤΟ, «Fencer», δηλαδή ξιφομάχου) και αμέσως προηγούμενου μοντέλου του υποστρατηγικού βομβαρδιστικού Su-34 «Fullback», το οποίο επίσης επιχειρεί στην Συρία. Παρακάτω θα θέσουμε ορισμένες ερωτήσεις, οι οποίες λίγο έως πολύ βρίσκονται στο μυαλό όλων και θα προσπαθήσουμε να τις αξιολογήσουμε δίνοντας απαντήσεις με βάση τους παγκόσμιους και τοπικούς Γεωστρατηγικούς παράγοντες.
α) Γιατί η Ρωσία έμεινε αμέτοχη στην Ανατολική Ουκρανία;
Μετά την επανένωση της Κριμαίας, η Ρωσία δέχτηκε την βαριά, και σε μεγάλο βαθμό, άδικη κριτική της Δύσης. Σε κοινή παρουσία στο CNN οι Μάντλιν Ολμπράιτ και Ζμπιγκ Μπρεζίνσκι σκιαγράφησαν ούτε λίγο ούτε πολύ στο πρόσωπο του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, έναν αιμοσταγή δικτάτορα, έναν καινούριο Χίτλερ, παραλληλίζοντας τον προσεταιρισμό της Κριμαίας με αυτόν της Τσεχοσλοβακίας από τον Χίτλερ. Τόσο η Ολμπράιτ όσο και ο Μπρεζίνσκι υπογράμμισαν πως οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους δεν πρέπει να επιτρέψουν να επαναληφθεί το σενάριο, που οδήγησε στο αιματοκύλισμα της Ευρώπης με το ξέσπασμα του Β παγκοσμίου πολέμου. Κατά την γνώμη μας αυτή η θεώρηση είναι υπερβολική, φοβική και λανθασμένη. Αν ο Πούτιν επιθυμούσε διακαώς να αναστήσει για παράδειγμα την Σοβιετική Ένωση τότε θα είχε προσαρτήσει τις περιοχές της Αμπχαζίας και Νότιας Οσσετίας ήδη από το 2008, όπως επίσης και τα εδάφη στην Ανατολική Ουκρανία (την ευρύτερη περιοχή του Ντονμπάς ή κατά τους Ρώσους Νοβορωσία, τα εδάφη δηλαδή της Νέας Ρωσίας). Ο Πούτιν όχι μόνο δεν προχώρησε σε προσάρτηση των πιο πάνω εδαφών αλλά δέχτηκε και τις κριτικές του Γεωπολιτικού του μέντορα, και κατ’επέκταση των σκληροπυρηνικών της κυβέρνησής του, για την «απραξία» του στον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε. Κατά την γνώμη μας η εν λόγω αποχή από τον Πούτιν έδωσε στην Ρωσία την ευκαιρία να δείξει τεράστια διπλωματική δύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο, σφυρηλατώντας την συνθήκη του Μινσκ. Το πόσο ασφαλής βέβαια είναι η περιοχή θα το δείξει το μέλλον, προς το παρών όμως η Ρωσία στέκεται εγγυητής της ειρήνης, παρόλο που εκ των πραγμάτων βρίσκεται και με το δάχτυλο στην σκανδάλη.
β) Γιατί η επέμβαση στη Συρία και γιατί τώρα;
Ένας από τους πιο προφανής λόγους ήταν η γιγάντωση της ακραίας Ισλαμιστικής οργάνωσης του Ισλαμικού Χαλιφάτου (επίσης γνωστή ως ISIS, ISIL, Daesh) και ο φόβος της εξάπλωσής της στον Καύκασο και του περαιτέρω σχεδιασμού τρομοκρατικών χτυπημάτων στην Μόσχα και άλλες πόλεις της Ρωσίας. Επίσης η παγκόσμια πτώση στις τιμές του πετρελαίου οφείλεται στο φθηνό πετρέλαιο το οποίο εξορύσσει και πουλά το Χαλιφάτο λαθραία. Ως γνωστόν, η οικονομία της Ρωσίας εξαρτάται τουλάχιστον κατά 50% από τις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου και καθώς μιλάμε, λόγω της πτώσης των τιμών, η οικονομία της είναι σε ύφεση.
Από ένα καθαρά αντιτρομοκρατικό πρίσμα, οι επιχειρήσεις στην περιοχή και ειδικά με αυτή την ένταση που γίνονται, προσδίδουν μεγαλύτερη ανασφάλεια στις «μαλακές περιοχές» της Ρωσίας. Τούτο συμβαίνει διότι οι μέχρι πρότινος στρατιωτικές επιτυχίες του Χαλιφάτου ήταν απλά ένας από τους πολλαπλούς τρόπους του Χαλιφάτου να σπείρουν την καταστροφή. Το Χαλιφάτο, οφείλει την επιτυχημένη στρατιωτική του πορεία σε πρώην Μπααθιστές Στρατηγούς του Σαντάμ, οι οποίοι ηγούνται των επιχειρήσεών του, εντούτοις δεν είναι ο μόνος τρόπος λειτουργίας της οργάνωσης. Σε ερωτήσεις που προηγήθηκαν της βαναυσότητας των χτυπημάτων στο Παρίσι, ο γράφων είχε απαντήσει πως όσο το Χαλιφάτο «νοιώθει» πως ηττάται σε τακτικό επίπεδο, τόσο οι κεφαλές του θα εντείνουν τα τρομοκρατικά χτυπήματα (το κύριο μέσο δράσης του ISIS) στην Ευρώπη και παγκοσμίως. Τούτων λεχθέντων, η Ρωσία δεν μπορεί να καταλάβει πως αν διαλύσει το ISIS στην Συρία, ακόμα και στο Ιράκ, το ISIS θα ενδυναμωθεί υπογείως και θα συνεχίσει τις επιχειρήσεις του, σείοντας στην κυριολεξία τον Δυτικό κόσμο (και την Ρωσία) με τον τρόμο που είναι ικανό να σπείρει. Η Ρωσία όμως είχε και έναν επιπλέον λόγο για να επιχειρήσει στην Συρία. Κατά την εκτίμησή μας εκείνο που έπραξε ο Πούτιν ήταν μια «μεταφορά του μετώπου» από την Κεντρική Ευρώπη στην Μέση Ανατολή. Είναι γνωστό πως τόσο η εγκατάσταση των χερσαίων συστημάτων της αντιπυραυλικής ασπίδας των ΗΠΑ στην Ευρώπη, όσο και η εξάπλωση του ΝΑΤΟ στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες αποτελούν casus belli για την Ρωσία. Έτσι λοιπόν, η εκτόνωση της έντασης με το ΝΑΤΟ αφενός και ο περιορισμός της αφετέρου, κατά την άποψή μας πάντα, είχαν την ίδια θέση στην «λίστα» του Πούτιν όσο και ο Πόλεμος εναντίον της Τρομοκρατίας. Ας θέσουμε ένα απλό παράδειγμα για να κατανοηθεί περισσότερο η ορθή, όσον αφορά τον περιορισμό της κρίσης, μετακίνηση του μετώπου από την Ρωσία. Στη Συρία αυτή την στιγμή αν προκύψει μείζον ζήτημα ασφαλείας, όπως αυτό της κατάρριψης του Ρωσικού Τζετ, και η Ρωσία ανοίξει πόλεμο με ένα κράτος μέλος του ΝΑΤΟ (και κατ’επέκταση σύμφωνα με το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ, με όλο το ΝΑΤΟ), τότε 1) από άποψη δόγματος δεν προβλέπεται η χρήση θερμοπυρηνικών όπλων, τουλάχιστον από την Ρωσία, εκτός και αν οι Δυτικοί θέλουν πραγματικά να σβήσουν την Ρωσία από τον χάρτη και να εισβάλουν λόγου χάρη στο Καλίνινγκραντ ή στην Ρωσική ενδοχώρα και 2) Τακτικά και Στρατηγικά η Ρωσία βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη θέση στην Μέση Ανατολή, τόσο λόγω συμμάχων (Ιράν, Χεζμπολάχ, Ιρακινοί Σιίτες, Συριακός Στρατός κτλ) όσο και λόγω περιοχής. Δεν είναι το ίδιο να αμυνθεί η Ρωσία κατά μήκος των πολύ μακρών Δυτικών συνόρων της με το αμυνθεί για παράδειγμα στα Τουρκο-Συριακά σύνορα. Σε αυτές τις υποθέσεις έρχεται να προσδώσει βαρύτητα η πρόσφατη δήλωση του Πούτιν πως η Ρωσία θα πρέπει να σκέφτεται την πιθανότητα προληπτικού πλήγματος στις εγκαταστάσεις της αντιπυραυλικής ασπίδας του ΝΑΤΟ σε Ρουμανία και Πολωνία.
γ) Είναι ορατός ο κίνδυνος μιας παγκόσμιας σύρραξης;
Ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου είναι πάντα ορατός ειδικά στον πολύ-πολικό κόσμο που δημιουργήθηκε με την απώλεια ισχύος των ΗΠΑ μετά τις εισβολές σε Αφγανιστάν και Ιράκ και την άνοδο νέων στρατιωτικών κολοσσών όπως, η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία . Στατιστικά επίσης, οι δυνάμεις οι οποίες είναι εμπλεκόμενες στην Συρία (ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία, Ελεύθερος Συριακός Στρατός, Τουρκία, ISIS, Συριακές κυβερνητικές δυνάμεις, Ιρακινοί Σιίτες, Κούρδοι, Ιρανοί Al-Quds και προσεχώς Μεγάλη Βρετανία) είναι πάρα πολλές για ένα στενό πεδίο μάχης, όπως η Συρία. Επίσης ιστορικά κάτι τέτοιο είναι πρωτοφανές και εκ των πραγμάτων αυξάνεται ο κίνδυνος ατυχημάτων, τα οποία μπορεί να οδηγήσουν σε θερμά επεισόδια και ίσως και σε γενίκευση της σύρραξης. Η προκλητική στάση της Τουρκίας δεν βοηθάει όπως επίσης η εμμονή των Δυτικών να απομακρύνουν τον Άσαντ. Τόσο το πρώτο όσο και το τελευταίο είναι επαρκέστατοι λόγοι για να προκαλέσουν την Ρωσία να αντιδράσει, μαζί με όλο τον Σιιτικό συνασπισμό που πρόσκειται στον Άσαντ. Εντούτοις, πιστεύουμε πως ακόμα και αν ξεσπάσει ένα γενικευμένο επεισόδιο μεταξύ Ρωσίας/φιλο-Ρωσικών δυνάμεων και ΝΑΤΟ, κατά πάσα πιθανότητα θα περιοριστεί στα συμβατικά όπλα (η χρήση θερμοπυρηνικών όπλων στα εδάφη κυρίαρχης χώρας του ΟΗΕ, είναι ασύλληπτο σενάριο όσον αφορά στις συνέπειες για τις εμπλεκόμενες δυνάμεις), χωρίς όμως να περιορίζεται σε Γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Κατά την γνώμη μας, σε μια τέτοια περίπτωση, η Κίνα είναι σχεδόν σίγουρο πως θα αδράξει την ευκαιρία να επιτεθεί και να καταλάβει (κοινώς να δημιουργήσει τετελεσμένα) το ένα νησιωτικό σύμπλεγμα μετά το άλλο στον Ειρηνικό. Υπό το πρίσμα αυτής της απειλής, το κέντρο βάρους της σύρραξης θα μεταφερθεί από την Μέση Ανατολή στον Ειρηνικό.
δ) Μπορεί η Ρωσία να κερδίσει μια παγκόσμια σύρραξη στην Μέση Ανατολή από πλευράς υλικού πολέμου;
Από το 2008 μέχρι σήμερα βλέπουμε μια τελείως διαφορετική Ρωσία, να επεκτείνεται επιχειρησιακά και να πλήττει στόχους ακόμα και από πλωτά μέσα χρησιμοποιώντας πυραύλους Κρουζ (Kalibr-NK) εκτοξευόμενους από Κασπία και Μεσόγειο. Είναι πασιφανές πλέον πως δεν πρόκειται για την ίδια Ρωσία, η οποία πολέμησε στην Γεωργία χωρίς συνοχή στις στρατιωτικές δομές, χωρίς όπλα ακριβείας, χωρίς καν Συστήματα Επικοινωνίας Ζεύξης Μάχης και Αναγνώρισης Φίλιων από Εχθρικών δυνάμεων (IFF). Μέσα σε οκτώ χρόνια, η Ρωσία δεν έχει τίποτα να ζηλέψει, όσον αφορά στον τρόπο διεξαγωγής πολέμου, από την Αμερική και τα άλλα μέλη του ΝΑΤΟ, εντούτοις δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα στρατιωτικά. Είναι πολλά τα στρατιωτικά συστήματα τα οποία εκκρεμούν σε παραγγελίες και μερικά δίνουν το πάνω χέρι επιχειρησιακά και τακτικά. Η Ρωσία διαθέτει για παράδειγμα στον τομέα των ραντάρ, εξυπνότερα συστήματα τα οποία τυφλώνουν τον εχθρό και καλύπτουν με πέπλο ολόκληρα πεδία επιχειρήσεων. Επίσης διαθέτει ασύμμετρη υπεροχή στον πυραυλικό τομέα με βλήματα τα οποία ξεπερνούν μέχρι και τρεις φορές την ταχύτητα του ήχου και είναι πρακτικά μη αναχαιτίσιμα. Μιλάμε για τους Club και Yakhont, οι οποίοι από άποψης τεχνολογίας αποτελούν το επιστέγασμα στον τομέα του ασύμμετρου πολέμου. Οι δυτικές δυνάμεις και πιο συγκεκριμένα οι ΗΠΑ (και γενικά οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ) δεν διαθέτουν τις απαραίτητες χερσαίες δυνάμεις ούτως ώστε να ανταποκριθούν σε έναν πόλεμο με μια χερσαία χώρα όπως η Ρωσία (ή η Κίνα). Ειδικά στην Αμερική, με το λεγόμενο δόγμα Ράμσφελντ, ευνουχίστηκαν πάλαι ποτέ κραταιοί τομείς όπως τα σώματα των Τεθωρακισμένων και του Πυροβολικού, προς δημιουργία δυνάμεων ταχείας αντίδρασης βασισμένα σε τεχνολογική ανωτερότητα, κομμένα και ραμμένα δηλαδή στον Πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας. Στον πόλεμο εναντίον άλλων χωρών όμως τα εν λόγω τμήματα θυμίζουν σώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου που επιτίθενται γυμνόστηθα για να καταλάβουν πολυβολεία. Άλλωστε σε περίπτωση παγκόσμιας σύρραξης η Αμερική θα κληθεί να αντιμετωπίσει, όπως είπαμε, και την Κίνα, η οποία θα βρει την ευκαιρία να δημιουργήσει τετελεσμένα στον Ειρηνικό.
ε) Είναι όλη η Ρωσική πολιτική σκηνή βασισμένη στο πρόσωπο του Πούτιν;
Λίγο πολύ ναι, αλλά οι σκληροπυρηνικοί έχουν την δύναμη να τον εκθρονίσουν αν δουν πως οι διπλωματικές γέφυρες που συνεχίζει να ρίχνει ο Ρώσος πρόεδρος προς την Αμερική, βλάψουν ανεπανόρθωτα το κύρος και την εθνική ασφάλεια της Ρωσίας. Όλοι θυμόμαστε την περίπτωση του πρώην Υπουργού Εθνικής Άμυνας της Ρωσίας Ανατόλι Σερντιούκοφ, ο οποίος «χρεώθηκε» εξολοκλήρου την απόφαση της αγοράς των ελικοπτεροφόρων πλοίων Mistral από την Γαλλία, παρόλο που όταν υπεγράφη η συμφωνία παρών ήταν ο Πούτιν μαζί με τον Σεργκέι Ιβανόφ. Όταν πιέστηκε να τον αντικαταστήσει, λόγω του ότι εξεβίαζε τις Ρωσικές εταιρείες άμυνας, απειλώντας τες πως αν δεν παραδώσουν στον χρόνο που υπέγραψαν, τότε τα ανταλλακτικά και τα συστήματα θα αγοράζονται από το εξωτερικό, η μόνη του επιλογή ήταν ο Σεργκέι Σοιγκού, ο μέχρι τότε Υπουργός για τις Επείγουσες Ανάγκες (Emergency Situations), προκαλώντας δυσάρεστα σχόλια από τον διεθνή τύπο πως ο Σοιγκού ήταν πια ο τελευταίος άνθρωπος που ο Πούτιν μπορούσε να εμπιστευθεί απόλυτα. Γενικά, όλοι γνωρίζουν πως οι μέθοδοι του Πούτιν δεν έχουν απογοητεύσει την Ρωσία μέχρι τώρα, αλλά η Ρωσική πολιτική σκηνή υπάγεται σε ένα καθαρά Ρωσικό «Power Play», στο οποίο όλα μπορεί να αλλάξουν απότομα. Και οι ΗΠΑ όμως έχουν τους σκληροπυρηνικούς τους, οι οποίοι «έδειξαν τα δόντια τους» μέσω των δηλώσεων του Αρχηγού των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων Martin Dempsey πως η Αμερική έχει αποτρεπτική ισχύ τόσο για το ISIS όσο και για τους Ρώσους.
στ) Αν συνεργαστούν τελικά ΗΠΑ και Ρωσία στην Συρία, θα αρθούν οι κυρώσεις;
Πιστεύουμε πως οι κυρώσεις λόγω της προσάρτησης της Κριμαίας εμπίπτουν στο πλάνο του ΝΑΤΟ να εντάξει στους κόλπους του την Ουκρανία και την Γεωργία και είναι άσχετες με την δραστηριότητα της Ρωσίας στην Συρία. Συνεπώς το να πιστεύουμε πως όλα θα επανέλθουν σαν να μην συνέβη τίποτα, είναι κάπως απίθανο.
ζ) Ποιες είναι οι κινήσεις της Ρωσίας ώστε να αποτρέψει το ΝΑΤΟ από το να εντάξει στους κόλπους του την Ουκρανία και την Γεωργία;
Τα τελευταία Στρατηγικά Βομβαρδιστικά τύπου Tu-22 M3, που πρόσφατα επιχειρούν στην Συρία, απογειώθηκαν από την Βόρεια Οσσετία. Κάτι το οποίο σημαίνει πως η Ρωσία διαθέτει Στρατηγικά Βομβαρδιστικά που μπορούν να φέρουν πυρηνικούς πυραύλους στα σύνορα με την Γεωργία. Επίσης οι επανειλημμένες δηλώσεις του Πούτιν και άλλων Ρώσων αξιωματούχων απευθυνόμενοι στο ΝΑΤΟ σχετικά με τις κινήσεις προσεταιρισμού των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών, θα πρέπει να λαμβάνονται ως ουσιαστικές προειδοποιήσεις. Το μέτωπο αυτή την στιγμή, όμως, έχει μετατεθεί στην Συρία, και όπως αναφέραμε οι λόγοι που έχουν να κάνουν με την άμεση ασφάλεια της Ρωσίας (Αντιβαλλιστική ασπίδα, ένταξη πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών στο ΝΑΤΟ) ενδεχομένως να αλληλοεπικαλύπτονται με τα οποιαδήποτε συμφέροντα της Ρωσίας στην Συρία.
η) Ποιές θα είναι οι κινήσεις της Ρωσίας μετά την πτώση του Ρωσικού Τζετ;
Η Ρωσία γνωρίζει πολύ καλά πως η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ και συνεπώς η οποιαδήποτε πλήξη στόχων σε Τουρκικό έδαφος συνεπάγεται πόλεμο με όλο το ΝΑΤΟ. Όχι που το ΝΑΤΟ επιθυμεί διακαώς να υπερασπίστει την Τουρκία. Μακροπρόθεσμα μια διάσπαση της Τουρκίας και η δημιουργία του Κουρδιστάν αποτελούν πολύ πιο σημαντικά θέματα από την Τουρκία αυτή καθαυτή που πλέον έχει γίνει «παθητικό», δηλαδή βάρος, χρηματοδοτώντας, εκπαιδεύοντας και νοσηλεύοντας τρομοκράτες. Αν η Τουρκία δεν ήταν μέλος του ΝΑΤΟ, τότε θα ήταν σίγουρα στην λίστα ενός νέου «Άξονα του κακού». Το θέμα όμως είναι πως η Τουρκία Γεωστρατηγικά έχει πολλά ακόμα να προσφέρει στο ΝΑΤΟ με πρώτο και καλύτερο τον στρατό της που είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος μετά από αυτόν της Αμερικής. Σε περίπτωση σύρραξης, το ΝΑΤΟ θα απαιτήσει από την Τουρκία να δεσμευτεί. Οι Ρώσοι όμως δεν θέλουν να φέρουν την ευθύνη μιας γενικευμένης σύρραξης εξαιτίας της Τουρκίας. Άλλωστε είναι μια παγίδα την οποία βλέπουν, αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα την ανέχονται συνέχεια. Για παράδειγμα, αν Ρωσικά Τζετ βομβάρδιζαν στόχους στην Τουρκία, ο Βόσπορος θα έκλεινε και τα Ρωσικά μεταγωγικά δεν θα μπορούσαν να μεταφέρουν υλικό δια θαλάσσης, αναγκάζοντας τους Ρώσους σε επιχειρήσεις κατάληψης των στενών, που αυτό σίγουρα και από μόνο του θα μπορούσε να επιφέρει ολική ρήξη και πόλεμο μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας. Με την έλευση του Moskva έξω από την Λαττάκεια και την ενεργοποίηση του νέου Α/Α συστήματος S-400 «Triumf», τα Τουρκικά μαχητικά είναι μέσα στην Ρωσική αντιαεροπορική εμβέλεια. Γεγονός το οποίο σημαίνει πως αν κάποιο Τουρκικό μαχητικό, «ξεστρατίσει» και μπει σε Συριακό εναέριο χώρο, θα καταρριφτεί, όπως καταρρίφθηκε και το Ρωσικό Su-24. Επίσης επιχειρήσεις στα σύνορα με την Τουρκία εναντίον των Τουρκομάνων ανταρτών αναμένεται να εντατικοποιηθούν ως επιχειρήσεις πρόκλησης.
Εν κατακλείδι, η Ρωσία πήρε τα ηνία και άνοιξε μια νέα εποχή στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας, για εμάς το ίδιο λανθασμένα όσο και η Αμερική σε Αφγανιστάν και Ιράκ. Το χαλιφάτο είναι μια οργάνωση, η οποία είναι χειρότερη ακόμα και από την Al-Qaeda. Το γεγονός πως κατάφερε μια αλυσιδωτή σειρά τακτικών θριάμβων σε Ιράκ και Συρία, οφείλεται στους Μπααθιστές Στρατηγούς του Σαντάμ, αυτό όμως δεν σημαίνει πως η φύση της οργάνωσης είναι στρατιωτικού τύπου τρομοκρατική. Το ISIS έχει χιλιάδες πράκτορες εν υπνώσει (sleeper agents) σε Ευρώπη και πιθανότατα ΚΑΙ σε Αμερική και η πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στην Γαλλία αποτελεί «δήλωση» από την ίδια την οργάνωση πως αν ηττηθεί σε στρατιωτικό επίπεδο τότε τα τρομοκρατικά χτυπήματα παγκοσμίως (και στην Ρωσία) θα είναι επίσης αλυσιδωτά. Το φθηνό πετρέλαιο και τα Ευρασιατικά ζητήματα που θα μπορούσαν να φέρουν σε ολική ρήξη ΝΑΤΟ και Ρωσία, ανάγκασαν την Ρωσία να επέμβει στην Συρία και να μεταφέρει το μέτωπο στην Μέση Ανατολή, εν γνώσει της πως η περιοχή έχει μετατραπεί σε μια δίνη αστάθειας και συνεχούς πολέμου. Εδώ όμως η Ρωσία έχει συμμάχους και το «τερέν» της περιοχής της δίνει μια τακτική υπεροχή απέναντι στο ΝΑΤΟ. Μπορεί ο Πούτιν να συνεχίζει να τονίζει τα ζητήματα ασφαλείας της Ρωσίας, όπως η αντιπυραυλική ασπίδα και η επεκτατικότητα του ΝΑΤΟ και να μιλά για «Προληπτικά χτυπήματα» είναι δύσκολο να φανταστούμε όμως την Ρωσία να προβαίνει σε αυτά καθότι σαν κουλτούρα πρωτίστως, οι Ρώσοι δεν είναι ούτε Δυτικοί, ούτε Ισραηλινοί. Στο ζήτημα που έχει να κάνει με την απαρχή μια παγκόσμιας σύρραξης από την Μέση Ανατολή ειδικά μετά την κατάρριψη του Ρωσικού Su-24 μας προβληματίζει μεν, είμαστε σχεδόν σίγουροι όμως δε, πως το πρώτο χτύπημα δεν θα έρθει από την Ρωσία, παρόλο που μπορεί και να το προκαλέσει η ίδια η Ρωσία. Αμφιβολίες επίσης κρατάμε σχετικά με το κέντρο βάρους μιας τέτοιου είδους επερχόμενης αναμέτρησης, καθότι η Κίνα (όπως και η Ιαπωνία κατά τον Β Παγκόσμιο) θα δημιουργήσει τα δικά της τετελεσμένα στις γκρίζες ζώνες των νησιωτικών συμπλεγμάτων του Ειρηνικού, πιέζοντας τις ΗΠΑ να πολεμήσουν σε δύο μέτωπα, με δύο ηπειρωτικές δυνάμεις, κάτι απέναντι στο οποίο οι ΗΠΑ είναι αμφίβολο αν θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν.
* Ο Αλέξανδρος Μπούφεσης είναι κάτοχος πτυχίου Αντιτρομοκρατίας από το Πανεπιστήμιο St Andrews της Σκωτίας, σπουδαστής (Msc) στις Σπουδές Παγκόσμιας Ασφάλειας (International Security Studies) και συγγραφέας των βιβλίων «Οι Θεοί του Πολέμου», από τις εκδόσεις Λιβάνη και «The Russian Georgian War of 2008: Russia“s Geostrategic Ascension» από τις εκδόσεις Nimble στις ΗΠΑ