Ελληνικά
Γράφει ο Δημήτρης Απόκης*, Δημοσιογράφος & Διεθνολόγος
Εδώ και περίπου δυο δεκαετίες, έχει ξεκινήσει ένας πόλεμος του οποίου η κορύφωση ήλθε στις προεδρικές εκλογές του 2016 στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν το διεφθαρμένο σύστημα της στρεβλής παγκοσμιοποίησης, πήρε στην πλάκα την υποψηφιότητα του Ντόναλντ Τράμπ για την Προεδρία, και όταν κατάλαβε ότι αυτό ήταν ένα θανάσιμο λάθος ήταν αργά.
Από τη στιγμή που ο Ντόναλντ Τράμπ, έβαλε, στα σκαλιά του Καπιτωλίου, το χέρι στο Ευαγγέλιο και ορκίστηκε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ξεκίνησε ένας βρώμικος πόλεμος, με όπλα τον πακτωλό χρημάτων, σε προγράμματα πανεπιστημίων και επιστήμονες, μαζί με μια παρατεταμένη εκστρατεία παραπληροφόρησης και διαπόμπευσής οποιουδήποτε, προωθούσε το εθνικό συμφέρον, τις καθαρές αρχές της φιλελεύθερης δυτικής αστικής δημοκρατίας και κυρίως τον Πατριωτισμό. Μια εκστρατεία στην οποία πρωτοστάτησαν και συνεχίζουν να πρωτοστατούν τα χρηματοδοτούμενα τα συστημικά μέσα ενημέρωσης όλου του πλανήτη.
Το στήσιμο…
Το έργο το βλέπουμε, το ακούμε και το διαβάζουμε, καθημερινά από το 2016 και μετά. Καμία ουσιαστική θέση, σχέδιο, πολιτική, που να απαντά στις ανησυχίες, και τα πραγματικά προβλήματα του απλού πολίτη, αλλά πολλές ταμπέλες και στημένες έρευνες για πολιτικούς και ηγέτες, που με τα οποιαδήποτε ελαττώματά τους ανέδειξαν και συνεχίζουν να αναδεικνύουν αυτές τις ανησυχίες.
Για να μην ξεχνιόμαστε, για σχεδόν τρία χρόνια, στις ΗΠΑ, είχαμε την παρωδία της έρευνας για τη δήθεν ανάμιξη της Ρωσίας στις προεδρικές εκλογές του 2016 και τη συνεργασία της Μόσχας με την προεκλογική εκστρατεία Τράμπ. Άνθρακας ο θησαυρός, σε σημείο που όπως όλα δείχνουν θα δικαιωθεί και μπορεί και να αποζημιωθεί, ακόμη και ο Στρατηγός Φλύν.
Στην Ευρώπη, την ώρα που οι τραγικές Βρυξέλλες με τους προκλητικά παχυλούς μισθούς, σε άχρηστους γραφειοκράτες, είναι απών από τα προβλήματα των Ευρωπαίων, και το μόνο έργο που έχει να επιδείξει, είναι οι αποδεδειγμένα πλέον, λανθασμένες, πολιτικές που οδήγησαν τις χώρες του Νότου, και ειδικά την Ελλάδα, στην καταστροφή, η συνταγή που εφάρμοσαν και συνεχίζουν να εφαρμόζουν, ακολουθώντας πιστά τα παραγγέλματα του Βερολίνου, είναι οι ταμπέλες.
Η ουσία…
Μπορεί οι εκφραστές της αγωνίας των πολιτών σε όλη την Ευρώπη, να μην είναι και ότι καλύτερο, αλλά η τακτική της αποφυγής απάντησης σε αυτά που καταγγέλλουν, τη λαθρομετανάστευση (με μετατροπή χωρών, και ειδικά της Ελλάδας, σε αποθήκη λαθρομεταναστών), την οικονομική δικτατορία της Γερμανίας, με εργαλείο εφαρμογής τις Βρυξέλλες, σε όλη την Ευρώπη, και την καταστρατήγηση των αρχών της Φιλελεύθερης Αστικής Δημοκρατίας, με ταμπέλες του τύπου, ακροδεξιός, λαϊκιστής, και ρατσιστής, δεν λειτούργησε και δεν πρόκειται να λειτουργήσει.
Και πώς να λειτουργήσει, όταν ήταν αυτό το διεφθαρμένο σύστημα της στρεβλής παγκοσμιοποίησης, που χρησιμοποίησε πραγματικούς λαϊκιστές και εθνομηδενιστές, που εξελίχθηκαν σε πιστούς υπαλλήλους, για να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια στην φιλελεύθερη αστική δημοκρατική και κυρίως πατριωτική κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, το 2015, η οποία κόντρα στα σχέδια του Βερολίνου και των Βρυξελλών, έβγαζε τη χώρα από το ζυγό των μνημονίων, χωρίς να ξεπουλήσει τη Μακεδονία, χωρίς να κάνει γαργάρα και να αποδεχθεί να γίνει η χώρα αποθήκη λαθρομετανάστευσης, και χωρίς να γίνει γιουσουφάκι του Ερντογάν και της Τουρκίας.
Το έκαναν και στην Ιταλία, όταν χρησιμοποίησαν τους τσαρλατάνους των Πέντε Αστέρων, για να πετάξουν από την κυβέρνηση, τον Σαλβίνι και να διατηρήσουν τον χρήσιμο Κόντε και τους υπαλλήλους, της σκιάς των εξαγγελιών προεκλογικά, των Πέντε Αστέρων. Όπως ήδη έχω αναφέρει μπορεί ο Τράμπ, ο Σαλβίνι, ο Όρμπαν, να έχουν ζητήματα και ελαττώματα, αλλά, δυστυχώς, εκφράζουν τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς των πολιτών. Και είναι αστείο το πρόβλημα κάποιων, τη στιγμή που έχει καταρρεύσει το σύστημα και η εικόνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να είναι η εκδίωξη του Όρμπαν, από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.
Παρόλα αυτά, το δημοκρατικό και, προς έκπληξη τους, συντηρητικό και φιλελεύθερο κίνημα πατριωτισμού και εθνικού συμφέροντος, αντί να μειώνεται ενισχύονταν σε παγκόσμια κλίμακα, και σύντομα θα αποτελούσε πλειοψηφία. Οι κοινωνίες και οι πολίτες έχουν αρχίσει να προβληματίζονται, να σκέφτονται και να διεκδικούν, και αυτό έχει προκαλέσει τρόμο στο υπό κατάρρευση σύστημα της διεφθαρμένης παγκοσμιοποίησης. Το τέλος δεν είναι πλέον απλά ορατό, βρισκόμαστε στην αρχή ου τέλους.
Βασικός πυλώνας και στυλοβάτης αυτού του διεφθαρμένου συστήματος ήταν η Κίνα. Σε όλο τον κόσμο εργοστάσια και βιοτεχνίες είχαν κλείσει και οι πολυεθνικές των βαρόνων της παγκοσμιοποίησης είχαν μεταφέρει τα πάντα στην Κίνα. Στο εσωτερικό των μεγάλων χωρών περιορισμένος αριθμός προϊόντων.
Το Πεκίνο την τελευταία εικοσαετία, χρηματοδοτούσε προγράμματα πανεπιστημίων, έρευνες, επιστήμονες, Think Tanks. Έχει βάλει στο τσεπάκι του, διεθνείς οργανισμούς όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, και είδωλα της παγκοσμιοποίησης όπως ο Μπίλ Γκέητς, που έχει εξελιχθεί σε spokesman που Πεκίνου, χωρίς βέβαια να μας λέει ότι είναι βασικός μέτοχος της φαρμακευτικής, GlaxoSmithKline, κολοσσού κατασκευής εμβολίων.
Οπότε το σύνολο του πλανήτη βρίσκονταν υπό τη σκέπη της οικονομικής δικτατορίας της Κίνας που χρειάζονταν τη σύστημα της διεφθαρμένης παγκοσμιοποίησης για να συνεχίσει να υπάρχει και να εξελίσσεται σε υπερδύναμη.
Η έλευση Τράμπ στο Οβάλ Γραφείο, άρχισε να χαλάει τη σούπα του Πεκίνου, γιατί η Αμερική και η Αμερικανική οικονομία, ήταν και παραμένει το μοναδικό εμπόδιο της δικτατορίας του Πεκίνου, μαζί βέβαια, με το γεγονός ότι αρέσει σε κάποιους η Ουάσιγκτον συνεχίζει και θα συνεχίσει να είναι το αφεντικό στο σύστημα ασφάλειας του πλανήτη και των οικονομικών κανόνων.
Κίνα και το εργαλείο Covid19…
Και περνάμε στην εποχή του Covid19. Στα τέλη του περασμένου έτους αρχίζουν να παρουσιάζονται κρούσματα ενός περίεργου ιού στην Κίνα, πεθαίνει κόσμος, αλλά το Κομμουνιστικό καθεστώς του Πεκίνου, το υποβαθμίζει το αποκρύπτει. Ο Διεθνής Οργανισμός Υγείας, υποτίθεται θεματοφύλακας του πλανήτη σε τέτοια σοβαρά και επικίνδυνα θέματα, γίνεται εργαλείο της συγκάλυψης και λίγους μήνες μετά, ενώ η Κίνα με περίπου 1,3 δις κατοίκους, έχει ελάχιστους αναλογικά θανάτους και κρούσματα, το θανατικό σκεπάζει την Ευρώπη και την Αμερική.
Και βέβαια η κουβέντα, δεν γίνεται για την ταμπακιέρα, αλλά για το εάν ο Τράμπ, που έχει στριμώξει την Κίνα στο θέμα του διεθνούς εμπορίου, και ο Τζόνσον που όχι μόνο πέτυχε το Brexit, αλλά κέρδισε και συντριπτική νίκη στις εκλογές, κτυπώντας στην καρδιά του αστείου της σημερινής ΕΕ, είναι επικίνδυνοι γιατί δεν τρέχουν να κατεβάσουν ρολά στην κοινωνία και την οικονομία των χωρών τους.
Επίσης, από τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, η συζήτηση στρέφεται στο εάν ο Covid19, αποτελεί εργαστηριακό κατασκεύασμα. Οι υπάλληλοι επιστήμονες σε όλο τον πλανήτη βροντοφωνάζουν όχι.
Η έκθεση του Five Eye, των υπηρεσιών πληροφοριών των χωρών της Δύσης, που βγάζει στη σέντρα το Πεκίνο, περνάει στα χαμηλά, και η κουβέντα στρέφεται στην πιθανότητα μείωσης του εμπορικού χρέους των ΗΠΑ προς την Κίνα.
Για τις καραμπινάτες ευθύνες συγκάλυψης ούτε κουβέντα.
Αλήθειες που πονάνε…
Και εκεί που οι πολίτες σε όλο τον πλανήτη έχουν αρχίσει να σκέφτονται να προβληματίζονται, να αντιδρούν, να ανατρέχουν στο εθνικό συμφέρον, στις ιστορικές αξίες και παραδόσεις τους, στον πατριωτισμό, τα ρολά στις κοινωνίες και τις οικονομίες του πλανήτη κατεβαίνουν, οι πολίτες τρομοκρατούνται με το καθημερινό δελτίο θανάτου, σταματούν να σκέφτονται, να προβληματίζονται, να αντιδρούν, να διεκδικούν.
Το βασικό ανθρώπινο ένστικτο, αυτό της απειλής να χαθούν ζωές, λειτουργεί και ο άνθρωπος αρχίζει να φοβάται το συνάνθρωπο. Του το λένε τα νέα είδωλα, οι νέοι ημίθεοι, οι επιστήμονες των πανεπιστημίων που το Πεκίνο και οι διεθνείς φαρμακευτικές χρηματοδοτούν για δεκαετίες, δημιουργώντας εκπροσώπους των συμφερόντων τους με περγαμηνές.
Και ας μην βιαστούν κάποιοι να χαρακτηρίσουν αυτούς που ασκούν κριτική ως ανεύθυνους και επικίνδυνους, που παίζουν με τη ζωή των συνανθρώπων τους. Καμία υποβάθμιση. Ναι να υπάρξουν μέτρα. Ναι να πλενόμαστε, να φροντίσουν οι κυβερνήσεις να μην αποτελούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, μελισσοφωλιές, βρώμας που στοιβάζονται άνθρωποι, ο ένας πάνω στον άλλον.
Αλλά το να μας λένε ότι ο άνθρωπος πρέπει να αντιμετωπίζει το συνάνθρωπό του, το σύντροφό του ως απειλή για τη ζωή του. Ότι τα παιδιά και τα εγγόνια δεν πρέπει να έρχονται σε επαφή με γονείς και εγγόνια. Ότι ο έφηβος δεν θα πρέπει να βγει και να φιληθεί με την κοπέλα του, δεν είναι το ίδιο.
Και όλα αυτά τη στιγμή που ενώ πριν λίγες εβδομάδες τα παιδία οι τεράστιοι επιστήμονες τα είχαν ταυτίσει με ωρολογιακές μετάδοσης του Covid19, ξαφνικά μας λένε ότι ανοίγουν τα σχολεία, αλλά με προσοχή και βλέποντας και κάνοντας. Αντί να υπάρξει ένας στρατηγικός σχεδιασμός για σύντομη επιστροφή των μαθητών της τελευταίας τάξης του Λυκείου, και διενέργεια των εξετάσεων για εισαγωγή στα πανεπιστήμια.
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω…
Η απολυταρχική και βίαιη καταστρατήγηση κάθε έννοιας και αρχής φιλελεύθερης αστικής δυτικής δημοκρατίας. Η βίαιη επιβολή μιας άρρωστης αλλαγής των ανθρώπινων σχέσεων. Η καταστροφή της οικονομίας και της καθημερινότητας των πολιτών. Η απώλεια εκατομμυρίων θέσεων εργασίας σε όλο τον κόσμο, η ανασφάλεια που έχει δημιουργηθεί και θα δημιουργηθεί στις οικογένειες και τα νοικοκυριά, με το αλόγιστο λουκέτο που τώρα και καλά αίρεται σταδιακά, είναι πιθανόν να εξελιχθεί στο μεγαλύτερο έγκλημα που έχει γίνει μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σε παγκόσμια κλίμακα.
Κόντρα στις ελπίδες και στα σχέδια κάποιων, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Μπορεί να τρόμαξαν τους ανθρώπους και να συνεχίσουν να το κάνουν αργά ή γρήγορα, ο κόσμος θα αρχίσει και πάλι να σκέφτεται, να προβληματίζεται και να αντιδρά, και θα το κάνει όντας υπεύθυνος και προσεκτικός.
Και για τους θιασώτες της διεφθαρμένης και στρεβλής παγκοσμιοποίησης, καλό θα είναι να καταλάβουν, ότι τα πανιά και τα αντισηπτικά που σκορπάει απλόχερα η Κίνα θα κρατήσουν πολύ λίγο.
Η τρομοκρατία του Covid19, θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη αγανάκτηση. Η απαίτηση να ανοίξουν τα σφραγισμένα εργοστάσια και οι βιοτεχνίες, να αρχίσει και πάλι η αγροτική παραγωγή σε εθνικό επίπεδο θα γιγαντωθεί.
Η απαίτηση για επιστροφή στον αγνό ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ στην Φιλελεύθερη Αστική Δημοκρατία, έρχεται δυναμικά και όχι από τους λαϊκιστές της συμφοράς, που εξελίσσονται σε υπαλληλάκια, αλλά από τους αστούς συντηρητικούς νοικοκυραίους.
* Η παρούσα ανάλυση πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ThePresident.gr
