Το παιχνίδι αρχίζει και δεν θα είναι ευχάριστο

Γράφει ο Δημήτρης Απόκης, Δημοσιογράφος-Διεθνολόγος

 

Το διεθνές σύστημα αισθάνεται ανακουφισμένο και ευχαριστημένο διότι επιτέλους με βάση τις επιθυμίες του, αποκαταστάθηκε η νομιμότητα. Ο κακός, και εγκληματίας Τράμπ, ξεκουμπίστηκε από το Λευκό Οίκο, και πλέον στο Οβάλ Γραφείο, βρίσκεται ο Μεσσίας. Τζό Μπάϊντεν, που ως δια μαγείας θα επαναφέρει τον πλανήτη από την καταστροφή των τελευταίων τεσσάρων χρόνων.

Τουλάχιστον, αυτή είναι η εικόνα που λαμβάνουν οι απλοί πολίτες σε όλο τον κόσμο από τα τηλεοπτικά δίκτυα, τις εφημερίδες, τα περιοδικά, τις ιστοσελίδες και πάνω από όλα στα κοινωνικά δίκτυα. Με δεδομένο μάλιστα ότι κλείνονται λογαριασμοί και περιθωριοποιούνται πολιτικοί, αναλυτές, και πρόσωπα τα οποία εκφράζουν μια άλλη άποψη, με το απλό πάτημα ενός κουμπιού, τότε ελπίδα για τον απλό πολίτη να σχηματίσει σφαιρική άποψη, έχοντας πλήρη πληροφόρηση δεν υπάρχει.

Η πραγματική εικόνα που έχει διαμορφωθεί στην κοινωνίες, λόγω της παταγώδους αποτυχίας των πολιτικών συστημάτων να αντιμετωπίσουν την πανδημία του Covid19, δεν είναι καν στο ραντάρ των απλών πολιτών, και πολύ σύντομα όταν ο κόσμος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ξυπνήσει από τον εφιάλτη, η αγανάκτηση θα είναι τέτοια που δύσκολα θα αποφευχθεί κοινωνική έκρηξη.

Ταυτόχρονα μέσα στην καταχνιά και τη διάλυση της πανδημίας, υιοθετούνται και ψηφίζονται μέτρα και νόμοι, οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν συνάδουν με τις αρχές και τις ιδέες της αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας. Και αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα που την επόμενη ημέρα όταν η έμφαση δεν θα είναι ο Κορωνοϊός, οι πολίτες δύσκολα θα το αποδεχθούν.

Μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα της καταστροφής η χώρας μας, η Ελλάδα, έχει να αντιμετωπίσει και έναν ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο. Έναν υπαρξιακό κίνδυνο λόγω της επεκτατικής στρατηγικής και πολιτικής που εφαρμόζει ο “πειρατής” της διεθνούς νομιμότητας, η Τουρκία του Ερντογάν. Όποιος συνεχίζει να αμφιβάλει για τις επεκτατικές και επιθετικές προθέσεις του απολυταρχικού ηγέτη της Τουρκίας, έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου, όχι μόνο ζει σε παράλληλο κόσμο, αλλά θέτει σε κίνδυνο το εθνικό συμφέρον και την ίδια την επιβίωση της χώρας και του Ελληνικού Έθνους. Ειδικά αυτοί που μετά από όλα αυτά που ζούμε με την Τουρκία, συνεχίζουν να υποστηρίζουν, και πρέπει έχουν το δικαίωμα να το κάνουν, ότι ο διάλογος με τον “πειρατή”, είναι η ενδεδειγμένη λύση, θέτουν σε κίνδυνο την πατρίδα.

Είναι άδικο και επικίνδυνο, σε μια στιγμή που η οικονομία της χώρας βρίσκεται, στην πραγματικότητα, σε πολύ δύσκολη κατάσταση, και ο κόσμος έχει απορροφηθεί στη δυστυχία του και στην προσπάθεια του να επιβιώσει, κάποιοι να υποστηρίζουν ότι είναι η κατάλληλη στιγμή, η χώρα να καθίσει στο τραπέζι για να διαπραγματευτεί με ένα καθεστώς το οποίο σε καθημερινή βάση εδώ και καιρό απροκάλυπτα δηλώνει ότι διεκδικεί και απειλεί την εδαφική ακεραιότητα της και την εθνική της κυριαρχία. Όπως επίσης, είναι αβάσιμο και αστείο το επιχείρημα ότι θα είναι λάθος για την Ελλάδα, να φανεί ότι δεν δέχεται το διάλογο, διότι έτσι θα χάσει σε αξιοπιστία και υποστήριξη στα μάτια των συμμάχων και της διεθνούς κοινότητας.

Για ποιους συμμάχους και ποια διεθνή κοινότητα μιλάμε; Γιατί εάν θέλουμε να μιλήσουμε έξω από τα δόντια πρόκειται για αστειότητες.

Να ξεκινήσουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία τρώει σε καθημερινή βάση ξύλο από τον Ερντογάν, και αντί να του έχει ρίξει έστω και μια προειδοποιητική σφαλιάρα, ανακοινώνει συγγραφή εκθέσεων, κάνει τηλεδιασκέψεις με τον “πειρατή” Ερντογάν, ανοίγει τα σαλόνια της και χαριεντίζεται με τον Τσαβούσογλου, και το πραγματικό αφεντικό η Γερμανία με τον πιο εξόφθαλμο τρόπο δείχνει τη στήριξή της στην Τουρκία, και κρεμάει στα μανταλάκια τους και καλά συμμάχους και μέλη της ΕΕ, Ελλάδα και Κύπρο.

Ή να μιλήσουμε για το ΝΑΤΟ, που κάθε φορά που μιλάει ο προκλητικός Γενικός Γραμματέας του, κ. Στόλτενμπεργκ, σου έρχεται να σπάσεις την τηλεόραση. Πιο τουρκόφιλος και από τούρκο.

Και για να έρθουμε και στο μεγάλο θέμα των Ηνωμένων Πολιτειών, ειδικά τώρα, που εάν πιστέψουμε αυτά που ακούμε και διαβάζουμε κάθε ημέρα, με δεδομένο ότι έφυγε ο κολλητός του Ερντογάν, Τράμπ, από το Λευκό Οίκο και ήλθαν οι σωτήρες που θα διαλύσουν την Τουρκία, θα έπρεπε να έχουμε κτυπήσει χαρμόσυνα τις καμπάνες στις Εκκλησίες, γιατί πλέον σωθήκαμε από την απειλή του “πειρατή”, Ερντογάν.

Αλήθεια έχει δώσει προσοχή κανείς στις δηλώσεις του νέου, μόλις επικυρωθεί από τη Γερουσία, Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών, κ. Τόνι Μπλίνκεν; Γιατί εάν έχει δώσει, πολύ εύκολα θα μπορέσει να καταλάβει ότι ο μεγάλος καημός των Δημοκρατικών και της κυβέρνησης Μπάϊντεν δεν είναι, ότι η Τουρκία του Ερντογάν, απειλεί την Ελλάδα. Ο μεγάλος καημός τους είναι να σταματήσει ο Ερντογάν τις αγάπες με τον Πούτιν και τη Ρωσία, και να επανέλθει στο άρμα της Ουάσιγκτον. Άμα αυτό γίνει το φάρμακο για την αναστάτωση με την Ελλάδα, το έχουν εδώ και δεκαετίες. Τραπέζι διαλόγου, για όλα, και στο δια ταύτα συνεκμετάλλευση, για να είμαστε όλοι ήσυχοι και αγαπημένοι. Τώρα εάν στην πορεία η Ελλάδα χάσει και κάτι και στο τέλος καταντήσει επαρχία της αδηφάγου Τουρκίας, δεν χάθηκε ο κόσμος. Είπαμε ησυχία να υπάρχει και το μεγάλο μαγαζί της Τουρκίας να επανακάμψει στη Δύση.

Ακόμα και στην τηλεφωνική επικοινωνία, που είχε ο Έλληνας Πρωθυπουργός με τον Φιλέλληνα Γερουσιαστή και νέο Πρόεδρο της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας, Μπόμπ Μενέντεζ, παρά την αγανάκτηση του Αμερικανού πολιτικού με την Τουρκία, το κλίμα δεν διέφερε από αυτό το πλαίσιο. Άλλωστε η πολιτική των ΗΠΑ, για επίλυση των όλων των διαφορών Ελλάδας – Τουρκίας, μέσω διαλόγου, από τους Δημοκρατικούς έχει διαμορφωθεί.

Μόνο ο Ερντογάν, θα μπορούσε να κάψει μόνος του αυτό το χαρτί και όσοι πιστεύουν ότι είναι τόσο ανόητος, πλανώνται οικτρά.

Το παιχνίδι έχει ήδη αρχίσει και η πορεία που διαμορφώνεται δεν είναι καθόλου ευχάριστη.

Όπως πολύ σωστά αναφέρει στη σημερινή του συνέντευξη στην εφημερίδα “Καθημερινή”, ο Πρώην Πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, “ Με “πειρατές”, δεν κάνεις διάλογο. Τον επεκτατιστή δεν τον κατευνάζεις, Γιατί έτσι γίνεται πιο αδίστακτος. Τον επεκτατιστή μόνο αποτρεπτικά μπορείς να τον αντιμετωπίσεις.” Σοφά και πατριωτικά λόγια που πρέπει να εισακουστούν.

*Η παρούσα ανάλυση πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα thepresident.gr