Η σκληρή πραγματικότητα για τον Ερντογάν και την Αμερική

Γράφει ο Δημήτρης Απόκης, Δημοσιογράφος & Διεθνολόγος

 

Στην εξωτερική πολιτική και στις διεθνείς σχέσεις για να κάνεις σοβαρά ανάλυση και να σχηματίσεις σοβαρή εικόνα σε σοβαρά θέματα, όπως είναι το εθνικό συμφέρον και η εθνική ασφάλεια, ένα από τα απαιτούμενα εργαλεία είναι αυτό που μάθαιναν στο πανεπιστήμιο στην Αμερική, όταν τα πανεπιστήμια ήταν πανεπιστήμια και όχι μαγαζιά της παγκοσμιοποίησης και της εξαφάνισης της ιστορίας, η θεσμική μνήμη (institutional memory).

Σε έναν από τους κρίσιμους παράγοντες για την εξωτερική μας πολιτική και τα εθνικά συμφέροντα μας, που είναι η σχέση μας με τις Ηνωμένες Πολιτείες, δυστυχώς αυτό λείπει παντελώς και αντιθέτως επικρατεί μια αβάστακτη ελαφρότητα και μια εσκεμμένα κατασκευασμένη πραγματικότητα. Αυτό μας οδηγεί σε λάθη και εφησυχασμό που μας έχει κοστίσει πολύ και θα μας κοστίσει ακόμη περισσότερο. Και αναφέρομαι βέβαια στη σχέση των ΗΠΑ με την Τουρκία και ειδικά με τον Ταγίπ Ερντογάν.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο σημερινός Πρόεδρος της Τουρκίας, είναι ένας εξτρεμιστής ισλαμιστής, πειρατής του διεθνούς δικαίου και καθαρός δικτάτορας. Ακόμη πιο ξεκάθαρο είναι το γεγονός ότι ο ξεκάθαρος ηγέτης των Αδελφών Μουσουλμάνων, είναι βαθιά ποτισμένος με αισθήματα εναντίον της Δύσης , του Δυτικού πολιτισμού και της δυτικής φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας.

Όλοι στη Δύση γνωρίζουν, άσχετα εάν δεν το λένε, ότι στη διάρκεια των πολλών χρόνων που κυβερνά την Τουρκία, είναι σθεναρός υποστηρικτής τρομοκρατικών οργανώσεων, όπως το Ισλαμικό Κράτος, η Μπόκο Χαράμ και άλλες. Φανατικός πολέμιος του κράτους του Ισραήλ, έχοντας στενές σχέσεις με το καθεστώς των Μουλάδων του Ιράν. Περιστασιακός, με γνώμονα το κατά την περίσταση και την εποχή συμφέρον του, φίλος της Ρωσίας και της Κίνας. Συμπαραστάτης της Χαμάς, και εγκληματίας πολέμου στις επιχειρήσεις της Τουρκίας, όπου το καθεστώς του επιδιώκει συστηματική εξολόθρευση των Κούρδων.

Και όμως όλα αυτά τα χρόνια όχι μόνο δεν έχει πληρώσει βαρύ τίμημα για τις αποτρόπαιες αυτές πράξεις του, αλλά κανείς δεν έχει βγει έστω να τον εγκαλέσει ανοικτά για αυτές. Κυκλοφορεί ανοικτά και άνετα στα διεθνή φόρα και σαλόνια και απολαμβάνει από τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης κάλυψη που αρμόζει σε ηγέτη παγκόσμιας δύναμης. Δυτικοί ηγέτες όλων των πολιτικών αποχρώσεων και επιπέδων, τρέχουν στην αυλή του και κάνουν ότι είναι δυνατό όχι, όπως επιβάλλεται, για να τον τιμωρήσουν, αλλά για να τον κατευνάσουν.

Και ερχόμαστε στο μύθο και στην πραγματικότητα γύρω από τι σχέση του Ερντογάν. Η διαδρομή του στα σαλόνια και τους διαδρόμους της πολιτικής της Ουάσιγκτον, ξεκινά από όταν, πολλά χρόνια πριν, εκλέχτηκε Δήμαρχος Κωνσταντινούπολης. Τότε, όντας δημοσιογράφος – ανταποκριτής στην αμερικανική πρωτεύουσα, κάλυψα την πρώτη του επίσκεψη εκεί, και ακόμη θυμάμαι τη διθυραμβική αντιμετώπιση για το παιδί θαύμα της Τουρκίας, τον ισλαμιστή που μπορούσε να αποτελέσει φίλο της Δύσης χρησιμοποιώντας την Τουρκία, ως μοντέλο για τη συμφιλίωση του Ισλάμ με τη Δύση.

Από τότε και για δεκαοκτώ σχεδόν χρόνια που βρίσκεται στην ηγεσία της Τουρκίας, τι μας σερβίρει η πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην Ελλάδα και η πλειοψηφία των βαθυστόχαστων αναλυτών; Ότι φταίει ο εκάστοτε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, που ο Ερντογάν δεν πληρώνει για τις πράξεις του. Ότι οι αγαπητοί φίλοι της Ελλάδας και της Κύπρου, οι Δημοκρατικοί (ειδικά στο Κογκρέσο), δίνουν τη μάχη για τα εθνικά μας συμφέροντα, αλλά οι κακοί Πρόεδροι και ο Λευκός Οίκος και η γραφειοκρατία του Στέητ Ντιπάρτμεντ και του Πενταγώνου, φταίνε που ο Ερντογάν επιβιώνει και  εμείς μονίμως χάνουμε.

Μιλάμε για μια αβάστακτη και βασιζόμενη σε συμφέροντα αβάστακτη ελαφρότητα “ανάλυσης”, η οποία πάντα μας οδηγούσε σε μια τύφλωση όσο αφορά την πραγματικότητα και σήμερα στις κρίσιμες ώρες που διανύουμε μπορεί να αποβεί μοιραία για τα εθνικά μας συμφέροντα, την εδαφική μας ακεραιότητα και το μέλλον μας ως έθνος.

Ας δούμε με στοιχεία ποια είναι όλα αυτά τα χρόνια η σκληρή αλήθεια, που είτε εσκεμμένα είτε λόγω άγνοιας κανείς δεν παρουσιάζει.

Σε ένα ιδιαίτερα αποκαλυπτικό άρθρο του στην Washington Examiner, ο έγκυρος αναλυτής του American Enterprise Institute και πρώην αξιωματούχος του Πενταγώνου, Μάϊκλ Ρούμπιν, κατέγραψε με στοιχεία και κρυστάλλινο τρόπο τη σκληρή αλήθεια για την Ουάσιγκτον και τον Ερντογάν, και κατέρριψε το μύθο των καλών και καλά Δημοκρατικών σε αντίθεση με τους κακούς Ρεπουμπλικάνους και τον Πρόεδρο Τράμπ, που για προσωπικά επιχειρηματικά συμφέροντα στηρίζει τον Ερντογάν.

Ξεκινώντας από το αγαπημένο παιδί των μέσων ενημέρωσης εδώ στην Ελλάδα, αλλά και της πολιτικής ελίτ της χώρας μας, με μια και μόνο φωτεινή εξαίρεση, τον πρώην Αμερικανό Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα. Ο μέγας Yes We Can, λοιπόν, περιγράφοντας τον Ισλαμιστή Σουλτάνο της Άγκυρας, μίλησε για έναν από τους πιο έμπιστους φίλους του, και πραγματοποίησε την πρώτη του επίσκεψη στο εξωτερικό ως Πρόεδρος στο φίλο του τον Ταγίπ στην Τουρκία. Όχι μόνο αυτό αλλά είχε δηλώσει, εάν υπάρχει Θεός, ότι έπαιρνε και συμβουλές από τον φίλο του τον Ταγίπ για το πως να μεγαλώσει τις κόρες του. Ας αφήσουμε στην άκρη του γεγονός, όπως εύστοχα αναφέρει στην ανάλυση του ο Ρούμπιν, το ποσοστό δολοφονίας των γυναικών την Τουρκία υπό τον Ερντογάν έχει ανέβεις κατά 1400% και ο Σουλτάνος έχει διακηρύξει ότι μοναδικό καθήκον των γυναικών είναι να μεγαλώνουν παιδιά και τίποτα παραπάνω.

Και ας περάσουμε στο σήμερα και στον Πρόεδρο Τράμπ. Όπως και πάλι εύστοχα επισημαίνει στην ανάλυσή του ο Ρούμπιν, είτε έχουμε το θέμα της έκδοσης του Φετουλάχ Γκιουλέν, είτε έχουμε την αποφυγή κυρώσεων πολλών εκατομμυρίων για το σκάνδαλο της Τράπεζας Halkbank, είτε το σπάσιμο της συμμαχίας των ΗΠΑ, με τους Κούρδους της Συρίας που είχαν βασικό ρόλο στην ήττα του Ισλαμικού Κράτους, ο Ερντογάν καταφέρνει να ξεπερνά όλες τις στενωπούς και να προχωρά σε προσωπικές συμφωνίες με το στενό κύκλο του Προέδρου. Και όχι μόνο του Τράμπ. Του εκάστοτε Προέδρου. Σήμερα είναι ο Τράμπ, αύριο μπορεί να είναι ο Μπάϊντεν.

Ποτέ ο Ερντογάν, τονίζει ο Ρούμπιν, δεν αφήνει στην τύχη, όσο και αντιαμερικανός να είναι, τη σύναψη προσωπικής σχέσης με τον Αμερικανό Πρόεδρο.

Όλοι γνωρίζουμε τη την Υπόθεση του πρώην Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας του Προέδρου Τράμπ, πρώην Στρατηγού, Μάϊκλ Φλύν, ο οποίος χωρίς να το θέλει, όπως αναφέρει ο Ρούμπιν στην ανάλυσή του, έριξε φως στο πως οι Τούρκοι πράκτορες με επιρροή τον επεξεργάστηκαν και έγραψε το περιώνυμο άρθρο για την Τουρκία στην εφημερίδα The Hill. Σε καμία περίπτωση ο Τούρκος επιχειρηματίας Εκίμ Αλπτεκίν δεν θα πλησίαζε τον Φλύν με προσφορά 500.000 δολαρίων εάν ο Στρατηγός δεν βρίσκονταν στο στενό κύκλο του Προέδρου Τράμπ.

Βέβαια ο Ερντογάν, δεν παίρνει ρίσκα. Ποντάρει όπως χαρακτηριστικά λέει ο Ρούμπιν, και στο κόκκινο και στο μαύρο της ρουλέτας. Έχει με σπουδή δημιουργήσει ένα δίκτυο οργανισμών, όπως The Turkish Heritage Organization, το Seta Foundation και το Divanet Center for America, ανάμεσα σε άλλους, που στην ουσία αποτελούν πράκτορες του και επιδιώκουν την αύξηση της επιρροής της Τουρκίας στην Ουάσιγκτον, αλλά, σύμφωνα με τον Ρούμπιν, και κατασκοπία και εκστρατείες εκφοβισμού, εναντίον πολιτικών αντιπάλων του Ερντογάν.

Την ίδια στιγμή που ο Αλπτεκίν πλησίαζε τον Φλύν για να φτάσει στον Τράμπ, μηνύματα email που διέρρευσαν  αποδεικνύουν ότι τούρκοι πράκτορες υποστήριζαν τη Χίλαρι Κλίντον. Όπως προκύπτει από συνεντεύξεις που πραγματοποίησε το FBI, το 2016, με στελέχη του Turkish American National Steering Committee, τούρκοι πράκτορες όπως ο Χαλίλ Ντανισμάζ, μετέπειτα Πρόεδρος του εν λόγω οργανισμού, δημιούργησε μια σειρά από πράκτορες, που παρουσιάζονταν ως δημοσιογράφοι για να επηρεάσουν τη συζήτηση υπέρ της Τουρκίας στην Ουάσιγκτον. Ο ταμίας του οργανισμού, Μουράτ Γκουζέλ, ένας ακόμη πράκτορας του Ταγίπ, ενημέρωνε σε emails τον γαμπρό του Ερντογάν, ότι έδωσε 300.000 δολάρια ενίσχυση στην Χίλαρι Κλίντον, γεγονός που έκανε το FBI να τον καλέσει για κατάθεση. Για τις ενέργειες αυτές είχε ενημερωθεί ο επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας της Κλίντον, Τζόν Ποντέστα.

Όπως αποκαλύπτει ο Ρούμπιν, το ίδιο συμβαίνει αυτή τη στιγμή με την προεκλογική εκστρατεία του υποψηφίου των Δημοκρατικών, Τζό Μπάϊντεν. Ο Γκουζέλ στη διάρκεια των προκριματικών για το χρίσμα των Δημοκρατικών έδωσε το μέγιστο δυνατό που επιτρέπει ο νόμος στον Μπάϊντεν και άλλους υποψηφίους. Ο Εκτελεστικός Διευθυντής του Turkish Ηeritage Organization, Εβίρ Κλεμπίκ, υπήρξε στέλεχος του Υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ και στέλεχος της Εθνικής Επιτροπής του Δημοκρατικού Κόμματος. Το 2016 υπηρέτησε ως Συμβούλιο Συντονισμού Εθνοτήτων των Δημοκρατικών και προωθούσε την πολιτική και την εικόνα του Ερντογάν. Έχει δηλώσει δημόσια στο λογαριασμό του στο Twitter, τη στήριξή του στον Μπάϊντεν, και είναι στέλεχος στην προεκλογική εκστρατεία του πρώην Αντιπροέδρου και υποψηφίου των Δημοκρατικών.

Όπως αποδεικνύει με στοιχεία στο εξαιρετικό και αποκαλυπτικό άρθρο του ο Ρούμπιν, ο Ερντογάν με το δίκτυο πρακτόρων που έχει δημιουργήσει στην Ουάσιγκτον, επηρέασε με επιτυχία τον Ομπάμα και τα έσπασε μόνο στο τέλος της προεδρίας του μαζί του. Επένδυσε για να έχει πισινή και στη Χίλαρι Κλίντον. Και προσέγγισε με μεγάλη επιτυχία τον στενό κύκλο του τότε υποψηφίου και σήμερα Προέδρου Τράμπ. Παρόλα αυτά έχει ήδη διεισδύσει και στην εκστρατεία του Μπάϊντεν.

Είναι αρκετά έξυπνος και ξέρει ότι έχει χάσει το Κογκρέσο, το Πεντάγωνο, και σχεδόν την πλειοψηφία της γραφειοκρατίας του Στέητ Ντιπάρτμεντ. Γιαυτό το δίκτυο οργανισμών και πρακτόρων που έχει δημιουργήσει στην Αμερικανική πρωτεύουσα έχει ρίξει τα πλοκάμια του σε Τράμπ και Μπάϊντεν και ελπίζει για μια ακόμη φορά να τα καταφέρει.

Την ίδια στιγμή η Ελληνική πλευρά βασίζεται σε δηλώσεις αξιωματούχων και γερουσιαστών, άσφαιρα ψηφίσματα στο Κογκρέσο, πανηγυρίζει για το μπλοκάρισμα των μαχητικών αεροσκαφών F-35 της Τουρκίας, και ελπίζει σε κυρώσεις λόγω της αγοράς από τον Ερντογάν των πυραύλων S-400, από τη Ρωσία. Ταυτόχρονα, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνοαμερικανικών Οργανισμών και παραγόντων στην Ουάσιγκτον, έχει ταχθεί απροκάλυπτα με τους Δημοκρατικούς και τον Μπάϊντεν πυροβολεί τον Πρόεδρο Τράμπ, και ελπίζει σε εκλογή  Μπάϊντεν στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου για να συντριβεί η Τουρκία και ο Ερντογάν.

Όπως αποδεικνύουν τα στοιχεία στο αποκαλυπτικό άρθρο του Ρούμπιν, Μακάριοι οι Φτωχοί το Πνεύματι.

Η μόνη λύση στην Ουάσιγκτον, και όχι μόνο, είναι να πατάς στα δικά σου πόδια, να έχεις δική σου εθνική στρατηγική, να παίζεις επαγγελματικά, έξυπνα και επιθετικά. Και πάνω από όλα να μην είσαι αγαθός να ελπίζεις σε άσφαιρες επικοινωνιακές φανφάρες. Και κυρίως να μην συνομιλείς με πειρατές όπως ο Ερντογάν, αλλά να λειτουργείς όπως ο Ερντογάν.

 

*Η παρούσα ανάλυση πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ThePresident.gr